15 november, Promised Land - Strahan

Ik heb wel eens beter geslapen en dat ligt beslist niet aan het bed. Het eten van gisteravond bij The Metz, heerlijke schotel Dan Dan Noodles (Chinese sichuan pork mince, chilli oil, egg noodles, fresh coriander, scallions, peanuts) voor wie het weten wil, [e-1f60a] lag zwaar op de maag. De pork mince deed het hem, ik weet dat m’n maag een late maaltijd met varkensvlees of gehakt moeilijk verwerkt maar ik vergeet het wel eens. Fina die ook even wakker was zei me waar ze Rennies had liggen, ik heb er twee genomen en ben vrij snel in slaap gevallen.

Als laatste er uit en na een ontbijt met pannenkoeken hebben we de boel opgeruimd, de paraplu’s teruggeplaatst, de sleutels afgegeven en zijn om precies 10 uur weggereden op weg naar het Cradle Mountain Visitor Centre. Een klein uur rijden, na een mooie rit door de bergen zet Keith de auto op de parkeerplaats neer en gaan we het Vistor Centre binnen waar we bij de informatieborden met de ongevraagde maar welkome adviezen van medewandelaars kiezen voor in elk geval de King Billy Board Walk. Bij de balie op advies de goedkoopste optie genomen en een Vehicle Card gekocht. Na vijf minuten rijden zijn we al bij Peppers Cradle Mountain Lodge waar de walk begint. De boardwalk die prima te lopen is gaat door een prachtig regenwoud, doordat het zo vochtig is, is alles begroeid met mos, zijn er overal varens, prachtig groen allemaal. Het zou een wandeling van drie kwartier moeten zijn maar dat hebben we niet gehaald vanwege de vele foto momenten en het gewoon stilstaan en rondkijken (vooral de meiden).

Terug bij de lodge zijn we in het restaurant wat gaan eten. Na het eten houd ik Fina gezelschap bij de open haard en gaan Saskia en Keith nog een korte wandeling bij het Dove Lake doen. Het was voor beiden zeer de moeite waard, zeker ook omdat het op een gegeven moment sneeuwde en daar wordt Keith erg enthousiast van.

We gaan weer verder want aan het eind van de dag wacht ons Strahan. Onderweg missen we de Montezuma Falls. Op een of andere manier hebben we de juiste afslag gemist; Google geeft op een gegeven moment een route aan die ik - als dat al de juiste richting zou zijn, geen zin heb om te volgen. En dat zegt wel wat want ik houd wel van uitdagend. Bovendien moeten we nog ruim een uur. Vlak voor we bij Strahan zijn, zijn er de Henty Dunes een grote zandverstuiving die doorloopt tot de Indische Oceaan. Omdat we toch al dicht bij onze eindbestemming zijn rijden we deze paar kilometers. De duinen gaan gelijk flink omhoog, we bezien het vanuit de auto en besluiten dit voor een later tijdstip te bewaren.

In Strahan rijden we naar de Strahan Village receptie waar we de sleutels voor de kamers voor deze nacht ontvangen met de nodige informatie over dinner and breakfast. We rijden achter de receptie omhoog naar de motelkamers. Ik heb hierover gisteren slechte reviews gelezen maar dat losgelaten want eerdere ervaringen hebben me geleerd niet elke review serieus te nemen. Maar als we de auto voor de kamer neerzetten ziet de buitenkant er toch wel wat onverzorgd uit. Maar ook hier hebben we een ruime schone kamer met uitzicht op een grasveld begrensd door bomen en struiken. Saskia en Keith zitten in een andere vleugel en hebben als uitzicht de carpark. We installeren ons en na een uurtje ga ik even kijken waar het restaurant is en dat stelt niet teleur. Vanuit de lounge heb je, omdat we boven op een heuvel zitten,een prachtig uitzicht over het haventje van Strahan. Saskia en Keith’s kamer is direct bij de ingang naar de lounge en aangezien we niet echt voelen voor een uitgebreid diner maar vanavond gewoon iets willen drinken en knabbelen vragen we het personeel of het goed is dat we onze eigen voorraadmeegebrachte koekjes, nootjes en zoutjes in de lounge aanspreken. En dat is helemaal prima, leuk zoals men, anders dan in Nederland, tenminste dat is mijn idee, meebeweegt.

En zo zitten we als de avondzon het haventje warm verlicht te genieten van het uitzicht. Na een paar cappuccino’s en de nodige knabbeltjes verhuizen we naar Saskia en Keith’s kamer waar we nog even en fles wijn aanspreken en het gezellig hebben. Voor sommigen misschien iets te gezellig want er wordt op een gegeven moment op de muur gebonkt. Het is tijd om op te stappen en voor half elf zijn we op onze eigen kamer terug waar Fina onder de wol gaat en ik na een warme douche het ook welletjes vind. Omdat ik het niet leuk vindt om met de laptop bezig te zijn terwijl we met z’n vieren op reis zijn en ik geen absoluut geheugen heb maak ik nog even wat notities en ga dan ook lekker slapen.