17 maart, van Marla naar Uluru

17 maart, van Marla naar Uluru (Ayers Rock) 460km

Prima geslapen vannacht, om zeven uur gaat Fina eruit voor een lekker douche. Ik blijf nog lekker een half uurtje liggen. Gisteren hadden we bedacht dat we wel weer konden gaan zwemmen maar vandaag lijkt het ineens een minder aantrekkelijk idee. ’t Zal wel met de temperatuur te maken hebben, het voelt met 20°C en een beetje wind fris aan.
Aangezien gisteren het signaleringslampje in het toilet aangaf dat de tank geleegd moest worden ga ik me daar mee bezig houden. Geen lekker werkje omdat we de werking van het toilet de eerste dag niet helemaal hebben begrepen. bovendien is de tank boordevol jakkes. Maar goed ik ben een kerel en die geeft daar niet om. Na het legen en het doorspoelen is ie weer klaar voor gebruik.En wordt het tijd dat ik me even lekker ga afspoelen. Als ik terug kom heeft Fina het ontbijtspul op tafel staan en eten we een paar boterhammen, koppie thee d'r bij en we zijn voor een poosje weer gevoed.Daarna de stoeltjes en tafel ingeladen, we vullen de watertank en gooien de brandstoftank vol. Er gaat 22 liter in waarvoor we ongeveer $42 betalen, niet gek, maar we hebben gisteren dan ook rustig aan gedaan en ook vandaag rijden we niet harder dan zo'n 90 km/uur, waarom zouden we ook, we hebben vakantie.
We hebben een rustige rit vandaaag, we zien waarempel onze eerste levende kangoeroe. Verder een paar roofvogels en wat koeien hier en daar. Als we over een spoorwegviaduct komen en we zien benedenrechts van ons de rails in één rechte lijn in de verte verdwijnen is het tijd voor een foto. We rijden een eindje terug, zetten we de camper aan de kant en lopen het viaduct op. Het waait zachtjes en wat is het een geweldig gevoel zo in die lege uitgestrektheid te staan. Je ziet het in de camper maar ervaart het als je buiten staat toch anders. Fantastisch!
Ik heb een aantal foto’s gemaakt om er later een panoramafoto van te maken maar ben er niet zo gerust op. In de automatische stand stelt hij elke keer weer op een andere afstand scherp dusss… Het fotograferen is sowieso een frustererende bezigheid :), Je weet niet wat je allemaal moet vastleggen en heb je de camera weer uitgeschakeld dan is daar net weer dat andere mooie plaatje.
Als we nog op het viaduct staan komen er twee roadtrains aan met achter beide trekkers drie wagens of hoe je dat verder ook noemt. Ik druk net iets te vroeg af en de volgende foto is iets te laat genomen :(. Als we onze weer weg vervolgen zien we na twee of drie minuten een flinke trein aankomen, verdikkie had die niet iets eerder kunnen komen? Het zijn enorm lange treinen met soms gestapelde (twee) containers en getrokken door meerdere diesellocs.
Na zo’n 160 km rijden we Northern Territory in. We tuffen lekker door, wisselen elkaar af en genieten van de omgeving, het samenzijn en de vrijheid. Bij Erldunda gaan we voor we de Stuart Highway verlaten nog even wat bijtanken, bij de pomp hoor ik dat je bij Uluru $2,14 voor een liter betaald, dan is de $1,90/L die ik hier betaal niet verkeerd.
Dan rijden we de naar het westen, naar Uluru 260km verderop. We zien op een gegeven moment een indrukwekkende berg aan de horizon verschijnen, we denken dat het Uluru is maar als we dichterbij komen staat op de borden Mt Connor aangegeven. Het echte Uluru komt tegen vijf uur in zicht, wow. We rijden zo’n drie kwartier later, nadat we entreetickets hebben gekocht, het ‘Uluru-Kata Tjuta National Park’ binnen. Naarmate we dichterbij komen wordt de monoliet indrukwekkender, tja hoe moet je zoiets nou beschrijven. De rode steen tegen een blauwe lucht, een vogel die erboven zweeft en z’n schaduw op de steen werpt, magnifiek. Nadat we het gebeuren een beetje in ons opgenomen hebben rijden we een kilometer of tien terug naar het ‘Voyagers Ayers Rock Resort’ waar we de nacht doorbrengen.
Hier wijst de klok een andere tijd aan, het blijkt dat we vanmorgen met het passeren van de staatsgrens ook een tijdzone passeerden, we kunnen de klok dus een uur terug zetten en ineens is het zes uur, valt het al met al dus niet tegen :)
We installeren ons en Fina doet haar ding en ik de mijne. Het blijkt dat de telefoon hier werkt en we bellen Garth die ons direct weer terug belt. Saskia belt ons later ook nog even en ik hoor van haar dat de cyclones die eerst richting darwin dreigden te gaan naar het westen afbuigen. Dat scheelt.
We gaan eten, Fina heeft met enige tegenslag (gaspit gaat twee keer uit zonder even te waarschuwen) een lekker potje eten op tafel gezet. Na het eten was ik af en Fina hanteert de droogdoek. Terwijl ik het verhaal afmaak gaat Fina even onder de bui en drinken we daarna nog een lekker bakkie koffie. Ik ga me zo ook even douchen en dan is het welletjes voor vandaag. De groeten.