18 maart, Uluru en Kata Tjuta

18 maart, Uluru en Kata Tjuta

Gisteren bij het inchecken is ons verteld dat de zonsopgang/ondergang over Uluru om resp. 6:40 en 19:00uur gaat plaatsvinden. En werd ons geadviseerd om een uurtje eerder op pad te gaan, om 5:40 dus. Hahaha even niet dus, we zijn van plan om lekker uit te slapen en om dan op ons gemakkie Uluru en Kata Tjuta te bezoeken.
Om 5:40 worden we allebei wakker waarschijnlijk van een auto die langs rijdt op weg naar de zonsopgang over Uluru. We kijken elkaar aan en als Fina zegt dat ze eigenlijk wel goed uitgerust is trekken we gauw iets aan, zorgen dat alle losse spulletjes opgeborgen worden en gaan op pad, het opruimen en al het andere komt later wel.
We naderen de rots in de ochtendschemering en op een plek waar je de sunset kunt bekijken maken we een paar foto's. Achteraf denk ik dat we toch niet helemaal uitgeslapen zijn want ineens dringt het tot me door dat sunset iets anders is dan sunrise. Stom, maar de zon is nog niet opgegaan dus even (maar niet goed) de kaart bekeken en we rijden verder, voorbij de plek waar we gisteren hebben gestaan maar vreemd we zien nergens andere auto's staan/rijden. Maar weer op de kaart gekeken en verdorie sta ik weer op een plek waar de sunset is te bewonderen. Gefrustreerd, teleurgesteld en verdrietig (ik tenminste) scheuren we weer het hele eind terug, gaan bij de rotonde linksaf rijden nog een eind en als we op de plek aankomen waar we een uur geleden hadden moeten staan zien we inderdaad parkeerplaatsen vol auto's waarvan enkele al weer vertrekken. We parkeren de camper en lopen tegen de stroom in naar de observatieplaats. Dat dat geen leuk gevoel is zullen jullie begrijpen,. Als iemand dan met een zacht maar hoorbaar irritant stemmetje meent te moeten zeggen ‘too late’ is de vreugde compleet. Maar we maken toch een paar foto’s. Later horen we van de buren van Marla dat het niet zoveel voorstelde, zal te maken hebben met de bewolking die een echt mooie zonsopgang in de weg zat.
We besluiten dat we ondanks een slechte start er toch een mooie dag van gaan maken.
Omdat we toch mooi op tijd zijn, gaan we de Mala walk doen. Een wandeling van een kilometer of twee, we lopen langs voor Aboriginals heilige plaatsen. Het is een mooie wandeling met veel schaduw, niet dat het erg warm is, nog niet tenminste. De steen is en blijft indrukwekkend daar komt bij dat het er volkomen stil is en zo wil je wel een tijdje stil zitten genieten. Als we weer terug lopen naar de camper komen we één of twee busladingen met Japanners tegen, hebben wij dit keer even geluk gehad.
Na nog een korte wandeling de andere kant op gaan we naar het minder bekende maar wel heel mooie Kata Tjuta (the Olga’s). Het zijn drie grote rotsformaties (met wat kleiner spul) van Uluru formaat, qua hoogte dan. Het is ‘maar’ 44 km rijden en Fina doet de oogjes een tijdje dicht. Als we bij Kata Tjuta aankomen is het ‘buiten’ inmiddels 31°C (tegen 24°C in de camper), wat ons betreft te warm voor een flinke wandeling. De ‘valley of the winds’ wandeling slaan we dus maar over we besluiten in plaats daarvan de ‘Gorge walk’ te doen.
Het is rond de middag dus eerst maar zorgen dat we wat te eten krijgen. Fina heeft een limuneus idee Broodjes smeren, stukjes kip erop met wat sla en komkommer, heerlijk. Ik mag van Fina nog eentje :) en ook die is in no time verorberd. Ondertussen kletsen we wat met een jong gezinnetje (Duits) die hier een korte break hebben, Hij zit voor z’n werk een half jaar in Sydney.
Daarna beginnen we nadat we de ‘veldflessen’ hebben gevuld met goede moed aan de ‘Gorge walk’. Dit is een wandeling tussen twee van de Olga’s door, indrukwekkend weer. Als we drie andere touristen tegen komen vragen we of ze een foto van ons willen maken, geen probleem. Aan de spraak te horen zijn het Canadezen, bijna goed, ze komen uit Michigan. Volgens hun is de ‘valley of the winds’ ook prima te doen. Maar het is wel goed zo, het is weer prachtig, geweldig, indrukwekkend mooi.
Tegen een uur of drie vertrekken we weer, onderweg bij de ‘Kata Tjuta dune viewing’ nog even weer gestopt voor een paar foto’s. Fantastisch uitzicht, Zo jammer dat foto’s geen/onvoldoende recht doen aan zoiets moois.
Verder maar weer, we gaan bij het resort langs om de picknicktafel op te halen die we vanmorgen vergeten zijn mee te nemen. Hij staat er nog en omdat we er nu toch zijn gaan we op de daarvoor bedoelde plek ook even de was doen, die hangen we later wel ergens te drogen.
Omdat we redelijk vroeg zijn vertrekken we weer, we zijn van plan om op een free camp site te gaan staan, Dan hoeven we morgen maar 230km i.p.v. 320km te rijden en het scheelt $41.
Op de camp site bij Curtin Springs aangekomen het drooglijntje gespannen en de was opgehangen. We zien een emoe rondlopen die bij een aantal kampeerders langsgaat, ben benieuwd of wij straks ook aan de beurt zijn. Nee dus, we zullen wel te ver staan. Wij gaan binnen zitten, niet vanwege de emoe maar vanwege de vervelende vliegen. Irritante beestjes, het prettige is dat ze als het donker wordt ophouden te irriteren, ’t zal ook wel een vermoeiend bestaan zijn :). We eten leftovers en gaan lekker op tijd slapen, het was me het dagje wel. Trusten.



We willen jullie hartelijk bedankt voor alle reacties, we vinden het leuk dat jullie zo meeleven.


Ronald, van harte gefeliciteerd m je 29ste verjaardag. Knuffels van paps en mams. Een goeie dag gewenst. Is Herizo al weer uit Moskou aangekomen? Als we later deze dag bereik hebben bellen we even. En anders via facebook?