28 en 29 september

28 september

Het was behoorlijk koud vannacht en we hebben nog helemaal geen zin om er uit te gaan. 't Is halfacht, de zon schijnt al lekker en we doen de gordijnen open om een beetje extra warmte te krijgen. Tegen half negen gaan we er uit, de laken en het dekbed hang ik te luchten op de opengeslagen achterdeuren. Zet de stoelen en tafel buiten en ga me even scheren. Na het ontbijt gaan we kijken wat ons reisdoel van vandaag wordt. Het is het Glastonbury Creek Camp zo'n negentig kilometer noordoost.
We gaan op pad, eerst maar eens een plek vinden waar we bereik hebben. Het blijkt dat we ergens tussen Blackbutt en Yarraman de nacht hebben doorgebracht. We doen het verder vandaag rustig aan, gewoon omdat het kan :). We stoppen geregeld.
In Wooroolin bij de wetlands, een watervlakte waarin dode bomen staan, Fina vindt het spooky, het heeft ook wel een bepaald sfeertje.
We rijden verder en een half uurtje verder zien we in Wondai een bord 'coffee for free'. En dat hoef je ons geen twee keer te vertellen. Er zitten twee wat oudere dames in een soort van kiosk, die reizigers gratis van koffie voorzien en het is lekkere koffie. Men wil op deze manier reizigers ervan bewust maken op tijd te stoppen voor een pauze, ze doen het alleen in schoolholidays. We maken een gezellig praatje. En later maak ik nog een foto met Fina voor en de dames achter de balie.
Dan gaan we weer verder, als we ergens tussen Goomeri en Kilkivan zitten zien we rechts van ons op een behoorlijke afstand een berghelling in brand staan. Wegaan even stoppen voor een pauze en worden weer getroffen door de stilte, alleen het geluid van vogels en af en toe van een auto die langs rijdt. Als we naar de pauze weer verder rijden zien we een pelikaan overvliegen, de eerste die we zien.
Gelukkig buigt de weg voor de bergen naar links af en zijn we niet eens meer zo ver verwijderd van onze stop voor vannacht, het Glastonbury Creek Camp. De wegen worden hier minder breed, maar 't is leuk rijden in dit heuvellandschap. We gaan van de weg af en komen op een gravel weg, volgens mij mogen we officieel niet meer dan een kilometer over dit soort wegen rijden maar we zien wel waar we uitkomen. De weg is redelijk maar niet erg breed en af en toe is er een aardige helling. Ik hoop maar niet dat we een tegenligger treffen want hier een stuk achteruit rijden heeft niet mijn voorkeur. Als we een paar kilometer op deze weg zitten komen we door een groen sprookjesbos, klimplanten hebben dit stuk bos overgenomen, heel apart. Als we bij een beekje komen en het er niet naar uitziet dat het beter beter wordt, besluiten we om te keren wat nog niet zo eenvoudig is. We zoeken een nieuwe bestemming maar bij de volgende moet je van te voren geboekt hebben. We rijden richting Gympie naar Valley Views, Marys Creek. Ook hier gaan we van de weg af een grindweg op maar dat kan nooit ver zijn, wel vreemd is dat hier niet echt veel verkeer langs schijnt te komen want er groeit aardig wat gras op de weg.
Maar als we een poort passeren zegt Google maps dat we gearriveerd zijn. Wij zijn de enige gasten op een niet bijster groot terrein maar dat maakt ons niet uit, we zetten de camper neer en de gastvrouw komt eraan lopen.
You look surprised zegt ze. Maar zij is niet minder verbaasd want een camping???? We blijken dus fout te zitten, staan bij particulieren op het terrein. Maar waar dan wel heen? Ze weet van geen campsite in de buurt en we zitten toch echt aan de goede weg, maar dus niet het goeie nummer. Ook haar man die even later aan komt lopen weet ook niets van een campsite aan deze weg.
We gaan weer terug en vinden het juiste nummer maar ook dit is gewoon particulier terrein, een mooi huis op een flinke lap grond, het hek is dicht en geen bord te zien dat aangeeft dat dit een campsite is. We rijden door en besluiten het telefoonnummer te bellen dat opgegeven is. Blijkt het toch goed te zijn, als we weer voor nummer 189 staan heeft dochter Eliza het hek geopend en staat Christine ons verderop op te wachten. We mogen de camper overal op het terrein neerzetten want we zijn de enigen. Op een van de weinige plekken waar het terrein vlakker is zetten we de camper neer. We eten rijst en groente en na het eten lees ik wat en begin aan m'n verhaaltje, en Fina kleurt de door haar getekende bloemen in. We drinken koffie en gaan niet te laat naar bed.

De 29 ste

We hebben prima geslapen, een heel verschil met de nacht ervoor. Ik vraag Christine wat een must see/do voor deze dag is. Ze raadt ons Rainbow beach/Inskip point aan, klinkt me bekend in de oren.
En inderdaad hier zijn we acht jaar geleden ook geweest voor onze 4wd tocht over Fraser Island. Ik weet het nog uit te tekenen, rechts het kantoor waar je permits moet halen voor Fraser. Even verderop links het tankstation nog even verder aan de andere kant van het grasveld de YHA waar we hebben overnacht en dan als laatste aan de linkerhand een aantal winkeltjes en recht vooruit, het strand en de oceaan. We zetten de camper bij het uitzicht over strand en zee neer. De lucht is bewolk maar gelukkig is het een heerlijk temperatuurtje. Als we een tijdje hebben staan kijken en een paar foto's hebben gemaakt gaan we de winkeltjes langs. Niet echt van plan om iets te kopen maar als ik buiten een collectie 'Old guys rule' t-shirt zie hangen is er vast wel een voor mij bij. :)
Later eten we fish en chips, op dezelfde plek als acht jaar terug volgens mij. Het weer voelt vochtig aan. We houden het voor gezien en rijden de 30 km terug voordat we rechts afslaan richting Maryborough het is inmiddels zachtjes begonnen te regenen en dat blijft het de rest van de middag doen. Onderweg gaat het oranje icoontje van een motor branden maar die gaat even later gelukkig ook weer uit.
In Maryborough hebben we met 70 liter ($1,16/l) de tank ook weer vol. Bij een hele grote woolworth's doen we boodschappen en dan gaat het in een keer door naar de kampplaats vandaag.
Google laat ons rechts de Bruce Highway afslaan, ik dacht eerder op de dag te hebben gezien dat Goodenough4thebush links van de weg lag, maar ja, google zal het wel weten. We rijden Howard binnen, maar als Google ons op een gegeven moment vrolijk verteld dat we zijn gearriveerd worden we daar niet blij van. Ik check of we inderdaad op de 159 Howard Heights Road zitten, nee dus.
Blijkbaar is de afstemming tussen Wikicamps en Google maps nog niet helemaal in orde. 't Is in elk geval de laatste keer dat ons dit overkomt.
We moeten dus wel aan de andere kant van de snelweg zijn. Hier heeft Tony samen met zijn vrouw een bnb en sinds kort kunnen campers ook op z'n terrein van 40 acre staan. Tony is een uiterst vriendelijke man de woorden mate en brother worden veelvuldig gebruikt. Z'n geld verdiend hij met het temmen van brumbys, wilde paarden.

Als we geïnstalleerd zijn en gegeten hebben, en de boel aan de kant is lezen we beiden wat en na de koffie spelen we 'van een woord woordjes maken', lang geleden dat we dat gedaan hebben. Dan gaat Fina op tijd naar bed en ik maak nog even een begin met dit verhaaltje en ga dan ook slapen.
Morgen gaan we naar Agnes Water/Town of 1770.