Maandag, 23 oktober, Marrakech - Stadskanaal

Ik word even wakker als Hafida met een zaklantaarn rondscharrelt om wat spullen te pakken waarna ze de deur zachtjes op slot doet en samen met Hassan op pad gaat om Izza op te halen. Ik hoor later dat de bus een half uur later dan verwacht, om half twee op het busstation arriveerde. Van het thuiskomen heb ik niets gemerkt.

Om kwart voor zeven zijn we wakker, het heeft geen zin om langer te blijven liggen. Fina vraagt Hafida of ze wat water op wil zetten voor een douche, ik kan sneller dus ga ik me eerst even fris maken.

Ons laatste ontbijt hier, we nemen nog wat foto’s en eerder dan gepland vertrekken we nadat we van Saadia en Izza afscheid hebben genomen. Tien minuten later zet ik tegenover Clinique l’ Aeroport aan de parallel weg aan de andere kant van de vierbaansweg de auto aan de kant en nemen we afscheid van Oumaima. Ik neem wat foto’s van haar bij het oversteken en als ze voor de clinique staat waar ze vandaag weer de hele dag voor niets mag werken. Gedrieën rijden we door naar het vliegveld en leveren de auto zonder al te veel plichtplegingen weer in en wandelen naar departure.

Bij het inchecken laten we de trolley met Izza’s honing in het ruim plaatsen, zo hebben we in elk geval geen gedoe bij de bagage controle. Het duurt dan in Eindhoven wat langer voordat we de auto op kunnen halen maar de gift is belangrijk voor ons en we hebben de tijd. We vragen om een plek met extra beenruimte maar die zijn al uitgegeven, we krijgen drie stoelen toegewezen en dat is ook niet verkeerd.

We gaan even ergens zitten en Fina haalt cappuccino’s en een sapje voor haarzelf. De cappuccino’s laten we staan want die smaakt nergens naar, ik maak hierover een opmerking richting een van de medewerksters en die zegt doodleuk dat de koffiemachine defect is. Later komt ze toch nog met twee cappuccino’s aan en vol verwachting proeven we wat de verbeterde versie zou moeten zijn. Het is inderdaad iets beter maar haalt het niet bij wat je zou mogen verwachten.

Tien minuten voor het boarden zal beginnen wandelen we richting de douane en hier nemen we afscheid van een verdrietig snikkende Hafida. Wat mezelf betreft valt het afscheid me mee. Bij de douane wordt er wat heen en weer gedirigeerd maar ik trek me er niet teveel van aan want de ene rij is niets langer dan de andere. Maar ik wordt even later nogmaals verzocht om in een andere rij te gaan staan en als ik een praatje maak met een Amerikaanse digital nomad wijst deze me erop dat ik als enige man in een rij van vrouwen stond, was mij dus helemaal niet opgevallen. De sekse scheiding heeft te maken met de lichte fouillering die even verder iedereen ten beurt valt. We komen vlotjes door de controles en als we bij de gate aankomen blijkt dat het boarden een half uur vertraagd is. Als we in het vliegtuig zitten wordt ons nog een half uur vertraging gemeld maar horen we ook dat we een flinke wind mee hebben en dat verwacht wordt dat de vlucht twee uur en drie kwartier zal duren.

De vlucht verloopt prima, als we ongeveer op de helft van de vlucht zitten bestellen we twee sandwiches, twee cappuccino’s, een Fristi en Snickers.

Ondanks dat we met een uur vertraging vertrokken zijn landen we tien minuten later dan gepland om 15:35 op Eindhoven AirPort. Het leuke van dit vliegveld vindt ik de kleinschaligheid, in no time door de douane. Fina’s trolley met Izza’s honing komt als een van de eersten op de conveyerbelt tevoorschijn. We wandelen naar buiten naar de plek waar na een telefoontje de shuttlebus ons zal komen ophalen, we kunnen in een kale wachtruimte zitten, maar bij regen zit je in elk geval droog. Even later komt een gezin uit Rotterdam erbij. Toen we in Marrakech op het vliegveld met Hafida aan de ‘koffie’ zaten, zaten ze vlak bij ons. We hebben leuke gesprekken met ze in de wachtkamer en tijdens de rit met de shuttlebus. Of we ook iets van de gevolgen van de aardbeving hebben gezien. Nee, alleen maar een scheur in de muur van de flat van Oumaima. Zij hebben wel het nodige gezien. Zijn moeder woont richting Agadir, meer naar het zuiden waar het epicentrum van de beving was, haar huis had schade. Maar anderen hebben het slechter getroffen en ze laten een foto zien van ingestorte huizen.

De 8 jarige dochter van het stel, Amber, is een bijdehante babbelaar. We genieten ervan en in no time zijn we bij het bedrijf waar we onze auto hebben gestald. We halen de autosleutels op, zeggen het gezin gedag en wandelen naar onze auto.

Het is even wennen want ik denk het koppelingspedaal in te trappen maar er zit niets, oh ja, we hebben een automaat. En dat went weer heel snel. Het motorblokje en driehoekje op het dashboard branden nog steeds geel maar de motor loopt als een zonnetje, dus da’s van later zorg. Omdat de navigatie van de auto 13 jaar oud is, start ik ook Google maps ook maar even op. De auto wil ons een andere kant op hebben maar we hebben meer vertrouwen in de laatste updates van Google totdat ik na een vijf tot tien minuten opeens Truus hoor zeggen ‘loop naar…..’ Hoezo lopen, blijkbaar heb ik in Marrakech deze optie gebruikt, ik zie dat het twee dagen en een aantal uren lopen is naar Stadskanaal. Dus in maps maar even aangegeven dat we een andere manier van transport dan de benenwagen gebruiken.

Het is erg druk dus opschieten doet het niet echt, als we richting Nijmegen gaan is het nog steeds druk maar kunnen we normale snelheid rijden. We moeten even de weg af voor toiletbezoek en een hapje. Bij ‘De Somp’ (wat een naam) even voor Apeldoorn gaan we van de weg af maar het La Place blijkt gesloten. Dan maar door en doen bij het volgende tankstation ons ding. We nemen twee cappuccino’s, voor mij een broodje kroket en voor Fina wat zij denkt een frikadel. Maar met die als frikadel vermomde berehap is ze na een hap klaar, te pittig voor haar. Ik ben dan wel weer die galante man die haar ervan af helpt. Fina mag van mijn broodje kroket maar ze laat meer dan genoeg voor mij over die schat.

We rijden in een ruk door naar huis waar we iets over half negen aankomen. Onderweg heeft Fina de verwarming omhoog gezet maar dat hadden we vanmorgen in Marrakech al moeten doen of direct bij aankomst in Nederland. Nu is het een graad of zestien maar de vloer voelt in elk geval warm aan, dat scheelt.

Ik moet nog wat op de computer doen wat geen uitstel veelt en we hebben nog contact met Jan-Paul van de gemeente en voordat we naar bed gaan kijken we nog even tv.

Fysiek zijn we thuis maar vooral ons hart is nog onderweg. Het is vreemd te bedenken dat we nog maar zo kort geleden, vanmorgen bij onze lieve familie in Marrakech wakker werden. We gaan ze linksom of rechtsom volgend jaar weer zien.

Ps. De meldingen op het dashboard waren een dag later verdwenen. Door het zelfherstellende vermogen van onze Toyota? ;)