Zaterdag, 21 oktober, Marrakech

Aangezien we wat schade aan de auto hebben wil ik om maandagmorgen vlotjes de auto te kunnen afleveren vandaag even naar het verhuurbedrijf bij het vliegveld. Eerst maar even bellen om te checken of ze aanwezig zijn vanmorgen, you never know.

Ik ga in m’n uppie want Fina heeft vannacht wat ongelukjes gehad en voelt er weinig voor om mee te gaan. Eerst maar even tanken en dan naar het vliegveld om e.e.a. in orde te maken. Ik moest naar P1 had man aan de telefoon gezegd maar nergens kan ik P1 ontdekken, ik rijd een parkeerplaats op en zie wel waar ik zijn moet maar da’s een parkeerplaats verderop. Het kost me 5 Dirhams om een tweede poging te wagen, deze keer bijna in een keer goed, een bewaker bevestigd dat ik voor P1 een paar meter achteruit moet en dan rechts afslaan. Bij het bedrijf is de afhandeling van de schade een eitje, de schade wordt uit de duim op €150 geschat dit wordt van mijn creditcard afgeschreven en mij wordt uitgelegd hoe ik de gegevens bij de verzekeringsmaatschappij in kan leveren. Ook nu weer verlaat ik 5 dirhams lichter de parkeerplaats en rijdt naar de naast het vliegveld gelegen wijk waar Oumaima aan het werk is bij Clinique l’Aéroport. Een parkeerplaats vinden is best een uitdaging maar het lukt.Ik neem Oumaima mee naar huis, zodatze niet in een overvolle bus hoeft te staan/zitten. Maar ik ben te vroeg dus ga ik bij een café even verderop op het terras zitten en bestel een café crème. Marrakech trekt aan mij voorbij met alles wat rijden kan. Twee jonge jongens wandelen voorbij en een van hen vraagt aan een man die op het terras zit of hij wat water mag (als je koffie bestelt, krijg je er een fles water bij) en dat mag, als hij het glas half leeg heeft geeft hij het aan zijn vriend, mooi toch?

Mensen kijken iets wat ik heel graag doe. :)

Thuisgekomen staat er binnen het uur de lunch op tafel. Hoofdschotel is vis verder is er rijst, boontjes, aardappelen, groente salade, rode bieten en een aubergine prutje. We eten onze buikjes vol en af toe zitten de meiden te schaterlachen o.a. om mijn uitspraak van barracka (genoeg). We kennen inmiddels drie woorden om aan te geven dat we niet meer hoeven. La (nee), dan safie (genoeg) en baraka (genoeg) en de laatste klinkt gewoon duidelijker. Onder het eten denkt de schildpad die hier vrij door het huis scharrelt dat Fina’s teen er wel smakelijk uitziet. Hij doet tenminste twee keer een poging om het bevestigd te krijgen.

Er blijven 4 hele vissen over, de rest, anderhalve vis met elkaar krijgt de kat Brown. De vissen worden samen met de overgebleven rijst, boontjes, aubergines en aardappels opnieuw tot een smakelijke schotel geschikt en naar de buren gebracht. We doen het vanmiddag rustig aan. Ik ben moe en doe even een hazenslaapje. We eten fruit en gaan tegen zessen de deur uit naar een markt een paar kilometer hier vandaan. Het verkeer is weer lekker druk, gelukkig is er als we in de buurt van de markt komen iemand die ons naar een plekje dirigeert. De markt wordt druk bezocht en het wordt naar het donkerder wordt steeds drukker, als we op de terugweg zijn is het schuifelen.

Thuisgekomen halen we pizza. Pizza Thon voor Ton en voor tante en nicht is er pizza Kefta. Hafida laat het vanwege suikerziekte zoals zoveel andere dingen aan haar voorbijgaan. Fina had aangegeven vanwege maag maar over te slaan maar ik weet van mezelf dat zien en ruiken je soms van mening doen veranderen. En deze ‘homemade’ pizza kosten18 Dirham per stuk, nog geen twee euro, dus durf ik de gok wel aan. Fina is nog niet helemaal oké maar twee stukjes gaan er wel in.

We gaan vanavond op tijd naar bed want we zijn er allemaal aan toe. Zelfs voor hun doen vallen onze vrienden op tijd stil.