Zondag, 22 oktober, Marrakech

Na een nacht goed slapen en met het licht worden steeds weer even indommelen wordt ik pas echt goed wakker als het al ruim negen uur is geweest.

‘t Is een luie zondag vandaag en voor het eerst zit ik in pyjama aan het ontbijt. Na het ontbijt neem ik een koude douche. Douche is misschien een groot woord want hier functioneert e.e.a. niet dus douchen betekent met kommetjes water aan de gang zijn. Ach het is weer wat anders, ik hou er wel van. Je wordt uitgedaagd, vindt maar een manier om uit te zoeken wat het beste werkt. En thuis geniet je van het gemak. Maar al die luxe haalt het niet bij wat we hier aan menselijke warmte ervaren. We zien niet veel, doen niet veel maar aan de andere kant zien en ervaren we op een andere manier wel veel. Dingen doen, zien en beleven doen we dan wel weer op een andere tijd op een andere manier.

Als ik klaar ben met douchen werk ik wat aan het verhaal. Fina is even met Hafida bij het winkeltje beneden een paar boodschappen doen en komt op een gegeven moment puffend binnen, het traplopen niet gewend. Blijkbaar heeft Hafida niet alles kunnen krijgen want even later staat ze weer klaar om op pad te gaan. Ik ga mee voor de gezelligheid en als pakezel, ik doe het graag voor onze Marokkaanse zus. We wandelen naar een andere wijk waar een markt is en komen terug met aubergines, paprika’s, druiven en bananen. De aubergines zien we terug bij de lunch. Want na een paar uur snijden, koken en bakken. Komen er halve uitgeholde aubergines met een heerlijk prutje op tafel, is er een bakplaat met wat me in eerste instantie aan lasagne doet denken maar het niet is, ook heel lekker trouwens. En dan nog een soort van crêpe pakjes met mihoen en groenten erin. Olijven en brood ontbreken natuurlijk ook niet.

We nemen er goed de tijd voor en rond zes uur zijn we fini, safie.

Tijdens het eten vraagt Fina aan Oumaima of haar schoenen nog op haar kamer staan. Oumaima weet van niets, Fina weet zeker dat haar schoenen er moeten zijn want ze heeft ze niet meegenomen op de rondreis. Saadia gaat kijken maar kan niets vinden terwijl Fina blijft volhouden dat ze er moeten zijn. Er wordt heel wat in het Nederlands en Arabisch over de schoenen gezegd. Dan meent Saadia zich te herinneren dat ze de schoenen in ‘onze’ kamer heeft zien staan. Hafida pakt de telefoon en belt naar Izza haar buurvrouw die net door haar schoonzoon en dochter met twee kinderen naar haar huis buiten Ouaouizeght is thuisgebracht. Ze gaat gelijk naar het huis van Hafida om te kijken of de schoenen zijn waar Saadia denkt dat ze zijn. Later horen we dat dat inderdaad het geval is. Plannen worden gewijzigd want eigenlijk zou het gezin van haar dochter de nacht bij Izza doorbrengen en dan de volgende dag weer terug gaan maar nu gaan ze met z’n allen weer terug en in Beni Mellal neemt Izza de bus naar Marrakech zodat we morgen Fina’s schoenen met steunzolen mee naar Nederland kunnen nemen. Izza zou morgen moeten werken maar heeft een collega bereid gevonden het van haar over te nemen. En dat allemaal voor Fina’s schoenen.

Om half zeven gaan we de deur uit, ergens koffie drinken. We vinden een plek achter een hegje die ons van de straat scheidt en bestellen drie cappuccino en twee banaan/appel smoothie.. We hebben een mooi uitzicht op wat zich op straat afspeelt en de voetballiefhebbers kunnen de andere kant opkijken want in het café hangen een paar grote televisieschermen. Saadia vindt het leuk om te kijken, natuurlijk ook omdat Mouloud, zelf 55 jaar oud, nog steeds wekelijks voetbalt.

Er komt een man langs met een grote spiegel, of we die willen kopen, nee dus. Iets later komt er een man langs die leren leren riemen verkoopt. Ik koop er twee voor in totaal 40 Dirham, € 4 daar kun je je geen buil aan vallen. Hafida en ikzelf bestellen nog een cappuccino en deze is nog beter omdat ik om een wat sterkere versie gevraagd heb en deze in een grote kop in plaats van een glas geserveerd wordt.

Als we weer richting huis gaan nemen Oumaima en Saadia bij de huisjesslakken verkoper beide een kommetje gekookte slakken. Met een stokje pulken ze de slakjes uit hun huisje en laten het in hun mond verdwijnen brr. Daarna krijgen ze nog een glas waarvan Fina denkt dat het thee is, het heeft in elk geval de kleur maar ik had al gezien dat het uit dezelfde ketel kwam als waaruit de gekookte slakken kwamen. Een glas slakkenbouillon dus… brr. Ik neem een paar foto’s.

Als we thuiskomen is het tien uur geweest. Ik besluit de schoenen waarvan de zolen bijna zijn afgesleten, de hak vertoond gaatjes, achter te laten en ik haal m’n goeie sneakers uit de auto. Als ik terug loop naar de flat zie ik Hafida bij het buurtwinkeltje staan praten met Hassan de eigenaar. We maken kennis en ik hoor van Hafida dat Hassan vannacht samen met Hafida of Oumaima om één uur Izza van het busstation gaat ophalen. Deze mensen blijven ons verbazen met hun vriendelijke goedheid.

Terwijl Oumaima haar lunch voor morgen kookt en Saadia haar gezelschap houdt geven we Hafida een aanvulling op de huur voor het komende halfjaar zodat ze niet hoeven te sappelen, dat ze daar emotioneel van wordt snappen we, het doet ons ook wat. Blij dat met Hafid in gedachten iets voor zijn weduwe en dochter kunnen betekenen. Ze verteld niet voor de eerste keer hoe blij ze met haar broer en zus is en dat Hafid op z’n sterfbed zei, don’t forget about Ton. Hoe kan ze en hoe zouden wij kunnen vergeten.

Om een uur of half twaalf komt Oumaima met een schaaltje koude fruitige rijst. Fina laat de helft voor morgen staan en dat had ik ook beter kunnen doen want als we na twaalven het licht uit doen ligt de rijst me wat zwaar op de maag.