7, 8 en 9 oktober

7 oktober

Omdat we vandaag een eind gaan rijden blijven we niet lang liggen, nemen wel gewoon lekker de tijd voor onze ochtend routine en rijden even voor half tien de Bruce Highway op. We rijden door sugarcane country, er wordt hier en daar geoogst en volgens mij gaat dat het hele jaar door, want je ziet op de akkers suikerriet van jonge zaailingen tot manshoge volwassen planten. Via smalspoorlijntjes met smalspoortreintjes wordt het naar de suikerfabrieken vervoerd.
Onze eerste stop wordt Horseshoe lagoon bird hide en een paar kilometer voor onze stop tanken we en nemen een flat white, cappucino en twee sausage rolls (soort van saucijzenbroodjes) voor 'on the go' mee. Als we weer op weg zijn passeren we niet veel later Horseshoe creek en zitten we dus in de buurt. Maar Fina zegt op een gegeven moment dat de afstand steeds groter wordt. Zijn we onze stop dus gepasseerd zonder dat we een bord o.i.d. hebben gezien. Zoals wel vaker hebben we de eerste kilometers geen mogelijkheid om te keren en we als in de verte een mogelijkheid zien om te stoppen hebben we geen zin meer om het eind terug te rijden. Ik zet de camper in de schaduw van een grote boom, we zetten onze stoelen neer en laten ons de rolls en de koffie goed smaken. Fina gaat nog even naar het toilet en dan gaan we weer verder.

We passeren Townsville rond elf uur en het lijkt net of onze navigatie in de war is want we komen op wat wel landweggetjes lijken en toch mag je hier dan weer 80 dan weer honderd. Maar dan slaan we opeens linksaf en zitten we weer op de Bruce Highway.

Als op de borden Rollingstone wordt aangegeven is het weer tijd voor een stop, deze kampeerplaats Bushy Parker Park geheten was ons door de buren aangeraden. We stoppen vlakbij een creek, het is hier heerlijk rustig. We drinken er wat juice en eten een banaan. We zouden hier ook een nacht kunnen doorbrengen maar we blijven bij ons plan. We proberen de toiletten uit, nemen nog wat foto's van elkaar bij de creek en na nog even een fotootje van Rollingstone General store te hebben genomen gaan we tegen twee uur weer verder.
Het landschap wordt op een gegeven moment wat mooier, minder eentonig, niet enkel lange rechte wegen meer en de natuur lijkt hier ook frisser, groener, de bomen hoger. Het is af en toe heuvelachtig.
In deze omgeving zien we ook een suikerfabriek in bedrijf, een schoorsteenpijp die boven de palmbomen uitkomt braakt donkere vieze rook uit. Een rare gewaarwording in deze mooie omgeving.

We zien een bord Jourama falls een mooi moment om even weer te pauzeren. We slaan linksaf en rijden eerst nog op asfalt en daarna gravel en na een kilometer of twee op het gravel komen we bij ingang van het national park, geen idee hoeveel verder het nog is, in elk geval wordt de weg smaller en is het ook geen gravel meer, we besluiten om terug te rijden en verder te gaan. Jammer dat van te voren niet aangegeven staat hoever het rijden is naar zo'n POI.
25 km verderop zien we een bordje Wallaman falls maar 't is wel goed, ook hier geen aanduiding hoeveel kilometer het rijden is.
Om half vier komen we wel bij een duidelijk aangegeven POI, de Cardwell range lookout. Met een prachtig weids uitzicht over Hinchinbrook channel.
Na deze korte stop, rijden we in een keer door naar Wongalin Beach/Mission Beach. Volgens de borden zijn we nu in Cassuary country, om de haverklap heb je borden waarop aangegeven is dat recentelijk Cassuari met of zonder kuikens gezien zijn en of we maar vooral rustig en oplettend rijden. Maar net zoals met alle andere dieren, de vogels uitgezonderd laat geen Casuaris zich zien.
We melden ons bij het kantoor, de eigenaar is aanwezig, heet ons hartelijk welkom maar kan ons niet inschrijven, hij heeft het niet zo op computers, da's zijn vrouw haar afdeling maar we kunnen gewoon ergens gaan staan en dan regelen we het later wel. Hij legt ons uit waar we kunnen gaan eten want dat hadden we voor vandaag bedacht. Als we de camper op een mooi plekje hebben neergezet lopen we de drie minuten naar de BWS. We kunnen kiezen, er is deze avond een buffet maar we kunnen ook naar het a la carte restaurant. We kiezen na een rondgang voor het buffet. Ze hanteren verschillende prijzen, volwassenen betalen 30 dollar, oudere mensen 20 en kinderen nog minder. Als ik vraag hoe oud je bent als je bij de ouderen hoort, vraagt de hostess mij of ik geen kaart heb. Nee, we komen uit Nederland en hebben dat niet. Maakt niet uit, waarschijnlijk door mijn grijze haar kunnen wij ons voor 40 dollar te goed doen. En dat gaat ons aardig af. Tijdens het eten worden we gebeld door Marijke, we praten even, maar beloven later weer terug te bellen
Als we weer terug zijn in de warme camper bellen we gelijk. Waar zij zich bevinden zien ze honderden kangaroos (tegen wij drie de afgelopen twee week) maar dus ook veel dode. Ze moeten nog 2000 km voor ze in Darwin zijn. Wij nog een paar honderd.
Na het telefoontje proberen we ieder voor zich een puzzel te maken, maar het is moeilijk om de aandacht erbij te houden. Fina laat het als eerste afweten, gaat op de bank liggen en is gelijk vertrokken. Ik zit een aantal keer met de ogen dicht te puzzelen maar dat schiet ook niet op. Ik laat de boel de boel en doe m'n oogjes ook even toe. Om tien uur wordt ik wakker en slim als ik ben zet ik (voor het eerst) de airco aan. Van het gebrom wordt Fina wakker, we drinken nog iets en maken ons niet veel later klaar voor de nacht. Trusten.


8 oktober

Vanmorgen worden we mede vanwege de warmte wakker, de camper staat vol in de zon. Heb ik me gisteren toch vergist maar geen nood, er is een mooi plekje schuin tegenover ons en in de schaduw. Daar zetten we hem straks neer maar eerst ff douchen, ontbijten, lezen en bidden en daarna staat ie prima op z'n plaats. We gaan naar het kantoor om even door te geven dat we nu op nummer 29 staan, betalen voor twee nachten en wandelen dan door naar Woolworths een paar minuten verderop. We hebben een klein boodschappenlijstje omdat we eigenlijk niet goed weten wat we de komende dagen gaan eten. Maar we hopen dat de inspiratie tijdens het boodschappen doen komt. Dat valt tegen maar uiteindelijk kunnen we twee dagen vooruit.

We gaan vandaag een rondje rijden en een of meer walking tracks doen en verder zien we wel. Bij de eerste is het al goed raak, we gaan zoals op de kaart staat voor een 500 meter gemakkelijke wandeling. Het is een bergwandeling en we zijn al een behoorlijk eindje op weg en nat van het zweet als we een bordje zien, naar summit (top) linksom 1.7 km, rechtsom 1,8 km, we gaan rechtsom omdat dat pad minder steil is (hadden we van een tegenligger gehoord) als we 1,8 km bergop gewandeld hebben is er weer een bordje, 250 meter naar de Bicton Hill lookout. Tja we zijn al zover gekomen dus dat laatste stukkie dan ook maar. Maar dit laatste stukkie begint met een serie trappen waar Fina het behoorlijk van op de heupen krijgt. Last van de heupen dus. Ik ga in m'n uppie een stuk vooruit verkennen en het blijft trappie op gaan. We gaan terug en als we eindelijk beneden zijn zijn we wat het wandelen betreft er klaar mee. Toch nog even op de kaart kijken hoe het nou zit. De gemakkelijke 500 meter wandeling blijkt een beach wandeling te zijn. Als ze dat nu gewoon op de kaart vermelden!
We moeten even bijkomen, stappen in de camper en vervolgen de route naar een sfeervol restaurantje waar we koffie met iets erbij willen, maar op een gegeven moment zitten we buiten met een flink glas vers geperste sinasappelsap aan een bar met uitzicht op de weg in afwachting van de Cajun chicken salad.
Als we weer helemaal uitgerust en verzadigd zijn, gaan we verder op pad. Ook nu weer allerlei borden die voor Cassuari waarschuwen, maar als we het volgende punt op onze route bereiken hebben we nog steeds geen teken van leven van deze loopvogel gezien.
We zijn aangekomen bij een wandelpad door het regenwoud en hier kan het niet mis gaan en dat doet het ook niet. Ook hier weer allerlei borden die over Cassuari gaan en het belang van deze loopvogel voor het regenwoud. Het is een hele mooie gemakkelijke wandeling en aan een kant hoop je zo'n dier tegen het lijf te lopen maar eigenlijk ook liever niet. Maar we hoeven ons geen zorgen te maken gedurende het uur dat de wandeling duurt niets gezien.
We gaan weer op weg naar de camping en als eerste duiken we onder de douche, daarna drinken we een iced coffee, lekker spul hoor! Later eten we een kom met vanille yoghurt en muesli, nog weer later koffie met kaneelbolletjes en gaan we weer lekker saai puzzelen. Ik heb m'n ereader waarschijnlijk bij Saskia laten liggen. Ik heb wel een boek van Saskia meegekregen maar ben nog niet echt in de mood geweest om te lezen. We gaan weer lekker op tijd naar bed, als we morgen weggaan dan naar Babinda Boulders maar misschien blijven we ook nog wel een nachtje, wie weet.


9 oktober

Vanmorgen er al om zeven uur uit en we (ik) besluiten bij het ontbijt dat we verder trekken. Als we melden dat we verder gaan geeft de eigenaresse de tip om vooral ook de Josephine falls te bekijken. We rijden vandaag zo'n 90 km via Innisfail naar Babinda. Waar we de suikerriet afgewisseld zien met bananen, tenminste, we zie. Bananenbomen. Van de bananen zelf is echter niets te zien omdat hier plastic zakken omheen zitten.
Een kilometer of tien voor Babinda gaan we linksaf richting Josephine falls, een kleine 5 kilometer verderop. We parkeren de camper en wandelen richting de falls. Maar om er te komen moeten we nogal wat trappen naar beneden, we hebben nog steeds de wandeling van de Bicton Hill in de benen. Maar het moet gezegd het is een hele mooie (cascade) waterval, waar een aantal liefhebbers zich goed vermaken. Er is ook een natuurlijke waterglijbaan. Fina heeft niet zoveel trek om te zwemmen dus hadden we ons er ook niet op gekleed maar aanlokkelijk is het wel. We nemen wat foto's en lopen als opa en oma de trappen weer naar boven en rijden dan door naar Babinda Boulders. Waar we de camper op een campground 200 mtr voor de Boulders neerzetten. Hier blijven we overnachten, er zijn een beperkt aantal plaatsen maar omdat er nog maar een voor ons aan is hebben we genoeg keus, we kiezen een mooi plekje in de schaduw. Als we geinstalleerd zijn gaan we zwemmen, het is hier heerlijk fris schoon water, ik geniet ervan, Fina wat minder, maar als we het water uitgaan zijn we in elk geval lekker afgekoeld.
We zagen toen we aankwamen een brandweerauto langs rijden, er stond al een ambulance. En we zien nu paramedics met een jongen op een brancard aanlopen, hij is bij kennis en mag blij zijn dat het 'goed' is afgelopen. Een van de redders loopt wat te trekkebenen evenals de jongen op de brancard die waarschijnlijk ook uitgegeleden is denk ik. Uitgegleden bij de devils pool. Een stukje stroomafwaarts. Er zijn daar mensen dodelijk verongelukt en volgens mij mag je er niet zwemmen maar ja.....
Als we geluncht hebben maken we er een wandeling naar  toe, dat hadden we sowieso in de planning. De wandeling naar de 'devil's pool' is maar 750 meter maar met de hitte is het makkelijk zweten ook al loop je grotendeels in de schaduw door het stukje regenwoud. Ook nu zijn er mensen op de boulders, we nemen wat foto's, waarschijnlijk dezelfde als acht jaar geleden, maar ja.
Terug bij de camper zijn er inmiddels al een aantal gasten bijgekomen (later op de avond staat het vol). We drinken iced coffee, maken een puzzel, tenminste we proberen het maar hier zijn de steekvliegen vreselijk irritant aanwezig. We zien iemand anders met een grote handdoek om de benen, slim. Alleen zijn blijkbaar onze handdoeken te klein want de rakkers weten ons nog goed te raken. Maar we hebben lakens en hiermee wikkelen we ons onderstel in, werkt prima.
Als ik met dit stukje bezig ben is Fina aan het kokerellen en zitten we later van aardappels, bloemkool en schnitzel te genieten.
's Avonds kjjken we wat we de volgende dag gaan doen en gaan we niet te laat naar bed.