Zondag

Weer genoeg slaap gehad ondanks het hondengeblaf en ander ongewenst door mensen, nachtbrakers en vroege vogels, veroorzaakt lawaai.
Eerst even gedouched en daarna fris aan het ontbijt met natuurlijk vers gebakken brood en een soort pannenkoeken weer speciaal voor ons gebakken maar natuurlijk mag de rest er ook van genieten. We vertrekken deze morgen tegen een uur of tien voor familiebezoek (het gezin waar Smiley deel van uitmaakt). We rijden naar Afourer waar de vader van Hafida bij haar broer inwoont. Zij verzorgen deze man al sinds hij zestien jaar geleden verlamd raakte door een beroerte. Hij kan niets meer en twee jaar geleden werd hij ook nog blind. We worden hartelijk door de familie begroet. Ook begroeten we een andere zus van Hafida, zij woont zo'n 16 km verderop en wilde ons ook ontmoeten. Na de begroeting volgen we Hafid en Hafida naar de kamer waar deze oude man van rond de negentig op een stel kleden in het hoekje van de kamer ligt. Als je zoiets breekbaars ziet en de liefde waarmee hij omringt wordt dan doet dat wat met je, Fina was tot tranen geroerd en het liet mij ook beslist niet koud. We zitten op kleden, met kussens in de rug op de grond. Daar wordt muntthee geserveerd een schaal noten wordt erbij gezet en we zitten wat te praten met Hafid, Mohamed de vader van Smiley (zachte gevoelige man) en haar broer Sharaf, de taal is wel een barrierre. Smiley's zes jaar oude zusje Khadisha is ondernemender dan haar broertje Abt Rahim. Ze durft uiteindelijk na veel gegiegel bij Fina te komen zitten. Wat is het een schatje.
De dames zijn bezig om ons een flinke lunch te bereiden. Brood wat bij elke maaltijd op tafel komt, verder twee koude rijstsalades, worteltjes en gegrild vlees aan een spies (heel veel). Je weet dan wel al wat dat betekent, juist ja, eat more. Als we onze best hebben gedaan met eten en met afwijzen, no more, komen ze een kwartiertje later binnen met een enorme schaal met fruit. Of we dat ook even willen opeten met elkaar. Wat er op de schaal ligt? Bananen, stukken meloen, druiven en appels, later komt er nog een schaal met andere zoetere meloen. Pfff soms denk je dat je het gehad hebt en dan wordt je weer verrast.
Na een tijdje te hebben doorgezakt gaan we weer op pad maar niet voordat we een groepsfoto maken. Na een hartelijk afscheid met veel geknuffel, gezoen en gezwaai gaan we op pad naar Hafida's jongste zus en haar man. Na een klein half uurtje komen we bij de boerderij van Mouloud en Saadia aan. En ook daar een allerhartelijkst welkom, Ze waren echt blij ons weer te zien, vooral Saadia (vrouwen, zucht) knuffelde ons plat.
Als grote verassing had ze een pizza gebakken, brood en pannenkoeken waren er ook in voldoende mate en voor de liefhebbers waren er olijven en iets onduidelijks (biest). Muntthee en koffie ontbreken natuurlijk niet. Als we uiteindelijk allemaal uitgegeten zijn krijgen we een rondleiding door het drie verdiepingen tellende huis met een enorm dakterras, waar ze bij heel warm weer de nacht doorbrengen. Het huis is grotendeels leeg want het meeste meubilair staat in het kleine huis van de Hafid familie. We gaan ook nog even naar de stallen waar een pasgeboren kalfje van 4 dagen oud staat, een schatje en die moet natuurlijk ook even op de foto.
Na toiletbezoek en een voor Saadia (huilen) moelijk afscheid gaan we weer naar Ouaouizerth.
Na een goed uur rijden, in het pikkedonker door de bergen met hier en daar een vangrail en een loslopende koe die ineens in het licht van de koplampen opdoemt komen we veilig en wel thuis.

Einde verhaal

nog twee dagen en dan zijn we weer thuis, liefs Ton en Fina. Kids fijn dat het goed gaat. love you all