2 november, Huskisson,Jervis Bay - Sydney

Vannacht al weer heerlijk geslapen, het begint een gewoonte te worden. En weer is Fina de eerste die het lekkere warme bed verlaat, daar is ook geen opstaan tegen en dat probeer ik dan ook maar niet.

Vandaag gaan we dus weer verkassen, ik heb gisteren in Maps al even de plaatsen aangegeven die we op onze weg naar Sydney willen aandoen, volgens berekening zal het een pure rijtijd van 3 uur en 12 minuten zijn. Met drie stops ga ik ervan uit dat we ons tussen twee en drie bij het YHA Sydney Central kunnen inchecken. Mooi voor de spits aan want dat lijkt mij prettiger, het is toch anders rijden dan in Stadskanaal, iets drukker denk ik.

We gaan lekker op tijd weg want even voor half tien zeggen we de receptioniste bij ons motel gedag. We hebben het heel even over de reden, de lengte en het doel van onze reis. Vertellen dat we best wel een beetje teleurgesteld waren dat de Whale Cruise niet door ging. Ze verteld dat het Whale seizoen ook bijna afgelopen is, ze zijn met hun jongen verder op weg naar het zuiden. Oh? Over een dag of veertien gaan wij ook een stuk verder naar het zuiden. Ze denkt dat we bij Hobart (in het zuiden van Tasmanië) wel kans hebben om alsnog Whales te kunnen gaan spotten. Misschien hebben we er tijd voor, misschien ook niet, we zullen zien, maar het is wel een opsteker.

Na een voorspoedige rit stoppen we een uur later in Kiama, bij Blow Hole Point. Het is een tip die we van Keith hebben gekregen alleen doen ze hier veel voor toeristen maar eb en vloed hebben ze hier nog niet onder controle en dus hebben we hier weliswaar een prachtig uitzicht over de oceaan maar er wordt hier nu niet geblowd, daar moeten we zelf voor zorgen. Ik doe een poging maar dat trekt vast geen toeristen.

Na een sanitaire stop hier in Kiarma is het de bedoeling dat we over een uur iets voorbij Clifton stoppen bij de Sea Cliff Bridge, ook een tip van Keith. De Sea Cliff Bridge is een stuk weg/bridge dat een paar honderd meters lang boven zee loopt. De parkeerplaats voor nieuwsgierige kijkers is vol en dus moeten we door rijden en stoppen bij de Bald Hill Lookout. Hiervandaan zien we in de verte de constructie, ziet er best spectaculair uit. Met dit uitzicht, een cup a soup en een paar plakken rozijnenbrood zitten we hier in de zon te genieten. We vetrekken met een cappuccino en een hot chocolate on the go en rijden het Royal National Park in en na twintig minuten door een geweldig stuk natuur gereden te hebben komen we bij de National Falls. De parkeerplaats hier is afgezet omdat ze er met de weg bezig zijn, er staan wel twee auto’s van de roadservice zoals ik ze maar noem. Maar even na de parkeerplaats is er een klein stukje asfalt naast de weg en daar past miss Suzie prima. We lopen naar de National Waterfall, we zien en horen wel wat water kletteren maar of dit nou zo indrukwekkend is…. het is hier in elk geval wel weer erg mooi. Na een paar fotoshoots met Fina gaat het nu op naar ons hotel in Sydney, een rit dieiets meer dan 50 minuten zal duren.

In Sydney wil ik voor we bij het hotel komen nog even tanken maar de benzine is hier best wel duur $ 2,20 (€ 1,45) maar na een paar tankstations ga ik toch maar tanken, hier is het in elk geval een paar cent goedkoper. Als we vol zitten gaan we weer de weg op en ja hoor het eerstvolgende tankstation rekent een kwartje minder voor ik neem aan, min of meer dezelfde benzine. Nou ja dan moet Fina maar een keertje de Cappuccino laten staan. [e-1f60b]

Tot nu toe gaat alles op rolletjes maar bij het hotel in de buurt blijk ik ineens te ver gereden te zijn, huh? Truus laat ons een rondje rijden voor de tweede poging, goed opletten dus, sowieso in dit drukke verkeer, maar ook nu weer rijden we te ver, ik zag wel een steegje maar dat kun je toch geen weg noemen. Ik neem me voor om bij de derde poging gewoon rücksichtslos die steeg in te duiken. Het is een steeg tussen allemaal hoge gebouwen dus je ziet alleen maar muren en her en der afvalcontainers, we gaan een paar keer een bocht om en dan…. kunnen we niet verder, gewoon omdat de weg/steeg hier ophoudt en er twee stevige pilaren staan. Wel hebben we zicht op een voetpad en daarachter trambanen en that’s it. Wat nu? We stappen uit, sluiten de auto af en gaan het voetpad op en we blijken een 20 meter van de ingang van het hotel verwijderd. Hier gaan we naar binnen, leggen de situatie uit en wat blijkt, de privégarage van het hotel zijn we voorbij gereden, niet dat dat nou ergens aangegeven is. Terwijl Fina vooruit loopt naar waar we de garage vermoeden rijdt ik achteruit, de bocht om en daar staat een roldeur open en met de assistentie van Fina manoeuvreer ik de auto naar binnen. We zijn in de kelder van het gebouw beland en gelukkig is er hier iemand bezig en hij wijst ons de gang naar de lift. We kunnen ons inchecken, wel moet ik nog even $ 105 afrekenen voor de drie nachten in de parkeergarage maar dan kunnen we met de keycard in de hand kamer 321 opzoeken.

En dat valt vooral Fina flink tegen, ik weet niet welke voorstelling ze van ons vorige verblijf, 14 jaar geleden in ditzelfde hotel heeft overgehouden, maar dat is behoorlijk gekleurd of misschien verkleurd? Het huilen staat haar nader dan het lachen. De kamer heeft twee eenpersoonsbedden en twee poefs, als je het tenminste zo schrijft, en ook nog drie kledinghaken en een raam. De bedden zijn met 1,90 m voor mij eigenlijk te kort maar als ik een kussen onder het matras aan het voeteneinde plaatsheb ik tenminste geen last van het bedeind. We gaan het ervaren.

Het duurt even maar dan heeft Fina zich herpakt en verlaten we onze ‘gevangenis’ zoals ze het noemt. Het is nog vroeg en dus gaan we wandelend naar Darling Harbour, gewoon omdat we daar 14 jaar geleden ook geweest zijn. Onderweg, we zijn een straat ver gaan we nieuwsgierig als we zijn Market City (een mall) binnen, hier zijn ze een aantal mensen hard aan het werk om de benedenverdieping in kerstsfeer te brengen, verder is er hier o.a. een food court, allerlei kleding- en andere zaken en een hele hoek waar een veelheid aan speelautomaten is, het is hier één grote kermis met al dat licht en geluid. We gaan maar weer verder.

Bij Darling Harbour zitten we lekker in het zonnetje de vele mensen die hier aan ons voorbijtrekken te aanschouwen en van commentaar te voorzien, een dierentuin is mooi maar dit is veel leuker. Als we genoeg gezien hebben lopen we de kleine kilometer terug naar ons hotel en gaan na ons opgefrist te hebben, gaan we dineren in het restaurant. Voor Fina Steamed Barramundi, greens, infused soy, ginger, shallot maar dan zonder ginger maar wel met twee in hun vel gekookte aardappels. De lieverd smult ervan en eet haar bord leeg, waar ik met m’n Chicken Mushroom Pesto pasta ook helemaal geen moeite mee heb.

We halen de laptop en de tekenspullen van Fina van boven en gaan op een andere meer beschutte plek in het restaurant zitten, want de deur van het restaurant staat open en die blijft open, en samen met de straatgeluiden die naar binnen komen en zich mengen met de jazzy achtergrondmuziek wil af en toe ook een frisse windvlaag van buiten zich laten gelden wat minder aangenaam is.

Om half negen sluit het restaurant, we nemen nog een ‘coffee on the go’ mee naar boven waar we naar een co-worker ruimte verkassen om af te maken waar we mee bezig waren. En gaan daarna naar bed. Fina slaapt en ik zit voor de zekerheid onze accommodatie in Blue Mountain te checken, daar hebben we een familiekamer en suite. Pff ben ik even blij voor Fina en mezelf. [e-1f600]