8, 9 en10 oktober Schiphol, Changi, Tullamarine

Vertrek Schiphol, aankomst en eerste dag in Melbourne

Vanwege technische problemen begint het boarden later. Ik ga nog even online naar de bieb om een E-book te downloaden. Het wordt een boek van Paul Young met de titel, 'GOD is GOeD en ik niet (en andere leugens waar we wel in geloven)'. Ik ken Paul Young van het boek ‘De Uitnodiging’ en de verfilming ervan ‘The Shack’. Dus dat is promising.

Het technische probleem is opgelost en we kunnen boarden. Of het probleem het computersysteem of het toestel betreft, geen idee, ik neem aan dat het goed opgelost is en laat het los.

Het toestel puilt uit, in de bagage bakken is niet voldoende ruimte, net als diverse andere reizigers hebben we beide een tas onder onze stoel. 40 minuten later dan gepland vertrekken we om 21:55.

We zitten in een rij van vier in het midden, gistermiddag bij het inchecken bleken alle gangpad stoelen al bezet, dit heb ik nog niet eerder meegemaakt. Maar qua beenruimte is het prima te doen, meer ruimte dan ik had verwacht, dus dat begint goed. Aan Fina’s kant zit een rustige jongeman uit Australië en aan mijn kant een allochtoon, zoals ie datzelf zegt. Het is een rus, geboren in de Russische enclave Kaliningrad en nu woonachtig in Nederland. Hij is zeeman, werkzaam op een pijpenlegger of kabellegger maar dat weet ik zo niet meer. Werkt 5 weken en vliegt dan weer terug naar Nederland. We hebben het uiteraard over Rusland-Oekraïne en verder over van alles en nog wat.

Het is een bumpy en naar mijn gevoel niet eens zo’n vreselijk lange vlucht. We landen na 12,5 uur vliegen 50 minuten achter op schema om 16:24 op Changi International Airport. Eerst maar even ergens zitten. J We bestellen cappuccino en onze eerste cheese-union pie, mjammie. Ik ga daarna op zoek naar een servicebalie en Fina haalt haar tekenspullen tevoorschijn. De servicebalie vind ik niet maar ik zie wel de balie van Jetstar. Ik ga weer terug naar Fina en samen sluiten we ons aan bij de rij om onze boardingpassen voor de laatste vlucht te halen. Na een bezoekje aan de Waterlilly garden en de Cactus garden waarbij we merken dat het met een vochtige 30 graden buitentemperatuur toch best warm is, wandelen we rustig naar de gate van vertrek.

Bij controle voor het boarden wordt mij verzocht om mijn trolley open te maken want ze vinden wat verdachts. Het gaat om sleutels maar waar heb ik die nou gelaten, nadat de trolley vrijwel leeg is weet ik het weer, in het voorvak. Aan m’n sleutelbos zit een klein zakmesje en dat kan natuurlijk niet en die ben ik nu dus kwijt.

Ook nu vertrekken we weer met vertraging en nee dat heeft met mij niets te maken, een kwartiertje later dan gepland lom 21:41 local time. In tegenstelling tot de vorige vlucht is dit een hele rustige, helemaal geen turbulentie. We zitten lekker ruim bij de nooduitgang (ik had bij de check-in om wat extra beenruimte gevraagd), Fina bij het raam en ik ernaast en naast mij komt Amanie te zitten, van beroep zelfstandig projectmanager ICT en als driejarige met haar ouders vanuit Egypte naar Australië geëmigreerd. Haar vader blijkt in de buurt van Saskia te wonen, misschien treffen we elkaar wel bij de IGA, een supermarkt in de buurt. Terwijl wij geregeld een praatje maken, maakt Fina van de gelegenheid gebruik om te slapen. Best wel handig hoor als je zo gemakkelijk in slaap komt, dat lukt mij dus niet.

Na ruim 7 uur vliegen landen we een kwartier later dan gepland om 7:57 op Tullamarine Melbourne, Australia.

Op Tullamarine gaat het goed maar langzaam, eerst even bij één van de dutyfree winkels de bestelling van Keith, whiskey ophalen en dan op naar ‘border control’. Terwijl we in slingerende rij, de slang zoals saskia dat noemt, langzaam maar zeker vooruit komen bekijk ik nog even de ingevulde kaart. Uiteraard hebben we bij de vraag betreffende voedsel, yes aangevinkt, maar we hebben ook medicijnen bij ons. Toch nog maar even bij een loslopende beambte geïnformeerd en hierna de kaart onder het mom van ‘better safe than sorry’ nog maar wat aangepast. We komen zonder kleerscheuren door de douane en gaan naar de uitgang waar Saskia en Keith al een tijdje op ons staan te wachten. We kennen Keith al een tijdje maar dan alleen via social media maar ‘what you see is what you get’, de begroeting, helemaal niet onwennig, is allerhartelijkst.

We besluiten om maar rechtstreeks naar hun huis in Wantirna, een buitenwijk van Melbourne te gaan. Daar aangekomen blijkt Saskia een welkomstpakket te hebben samengesteld en hun slaapkamer met badkamer word tijdelijk de onze. Lekker luxe toch?

Als we samen een bakkie hebben gedaan gaat Keith weer aan het werk, hij is recruiter bij Telstra, dé telecom maatschappij van Australië en werkt vanuit huis.

Na een heerlijk verfrissende koude douche ga ik met Saskia Sheba de labrador uitlaten, vlakbij is een bosje en daar is het heerlijk rustig, heb je helemaal niet het gevoel dat je in de stad bent. Nee je bent in het bos duh. :)

Thuisgekomen maak ik een begin met dit verhaal. Na de middag rijden we met z’n driëen in Saskia’s Suzuki Swift door een mooi heuvellandschap naar Warrandyte waar na een wandeling langs de rivier de Yarra ons de beloning wacht. Bij een cafe met uitzicht op de rivier beneden, bestellen we een steak/mushroom pie en heerlijk in het zonnetje gezeten laat ik me de pie goed smaken. Mjammie, dit stukje cuisine mis ik toch wel in Nederland hoor. We wandelen lang een andere route terug naar de auto en gaan weer op huis aan. Tijdens de rit merk ik dat de combinatie van weinig slaap, een wandeling in de natuur, een warme pie en een jetlag(?) mee teveel wordt. Meerdere keren ben ik tijdens het autorijden even van de wereld en thuisgekomen heb ik er geen moeite mee om te gaan liggen en na een paar uur heerlijk te hebben geslapen ben ik weer helemaal het mannetje.

We eten later op de avond een heerlijke vegetarische schotel en spelen daarna met z’n driëen nog twee spelletjes Qwixx. Keith is met z’n hobby bezig, audio apparatuur (versterkers, draaitafels en boxen) kopen, reinigen/repareren en weer verkopen via Facebook, Ebay en Gumtree.

Als ruim een uur later de rest naar bed is gaat deze jongen nog even aan het verhaal werken en gaat dan omdat hij niet slimmer is en het schrijven van een verhaal wel leuk vindt, aan het einde van onze eerste dag in Australië rond half twaalf verkleumd naar bed.