30 oktober, Jindabyne - Eden

Ondanks heerlijk bed toch een tijd vanwege m’n maag wakker geweest. Daar is de heerlijke Tagliatelle van gisteravond debet aan. Weer een reminder, geen vlees laat op de avond.

We worden wakker met een zonnetje die zich langs de kieren van het rolgordijn naar binnen wurmt. Fina gaat er als eerste uit en zo heb ik het graag, het grote bed helemaal voor mij alleen. Ik lig heerlijk te doezelen maar ook hier komt eerder dan me eigenlijk lief is een eind. We willen vandaag niet te laat weg want we gaan Keith en Saskia vandaag zien. Ze hebben om ons te ontmoeten zes uur met de auto gereden en kamperen in Eden (waar heel toevallig, not) ook onze slaapplaats voor de komende nacht is. Dus, hup eruit en na een heerlijke douche roosteren we het rozijnenbrood wat we gisteren gekocht hebben, alleen heeft Fina de tijd niet goed ingesteld en belanden de eerste min of meer zwart geroosterde boterhammen in de vuilnisbak. De tweede poging lukt en met wat vruchtenyoghurt en Granola (cruesli) zijn we voorlopig tevreden. Even over negen verlaten we het Jindabyne Holiday Park verlaten rijden we via de Kosciuszko Road, Jindabyne uit. De eerste 15 km van de volgens Google 184 km zijn niet de beste, op de 100 km weg zitten nogal wat potholes (kuilen),soms aangekondigd, soms niet en het voelt niet goed als de auto een klap krijgt dus probeer ik logischerwijszoveel als mogelijk de potholes te ontwijken, het blijft opletten.

Na een tijd moeten we van Truus die vanmorgen opvallend rustig is een gravelweg op en daar hebben we eigenlijk geen zin in maar ja, we hebben eigenlijk automatisch voor de snelste route gekozen en dan is deze weg daar blijkbaar onderdeel van. Het blijken uiteindelijk zo’n 10 km te zijn, waarvan de eerste kilometers de beroerdste zijn, ons stadsmeisje Suzie is hiervoor eigenlijk niet goed uitgerust want ze trilt aan alle kanten. Terwijl ik zo’n 40 to 50 km/uur rijd komt ons een Toyota Landcruiser letterlijk voorbij stuiven, ons in de stofwolken achterlatend en als die verwaait zijn, zien we nog een heel klein Toyotaatje die even later helemaal uit zicht is. Niet veel later herhaalt zich het scenario maar nu met een Mercedes SUV. Maar wij met onze Suzie komen ook waar we willen, misschien wat minder comfortabel maar we zijn maar wat blij met haar.

Na de gravel hebben we verder goed asfalt, onderweg nemen we aan de kant van de weg een korte pauze en drie uur nadat we uit Jindabyne zijn vertrokken rijden we Eden binnen, checken we in bij ons Eden Nimo Motel, het is oud maar schoon en ruim en de mensen zijn erg vriendelijk. We brengen onze reisbagage naar binnen, zoeken en hebben contact met Keith en Saskia, die vanmorgen in Pambula bij Luke thuis op bezoek zijn geweest,Luke is een ‘oude’ vriend van Saskia die indertijd ook in Seventeen Seventy (Town of 1770) woonde. Op de terugweg naar Eden zitten ze nu aan de oesters (net waar je zin in hebt) en Keith doet een voorstel waar we elkaar straks kunnen ontmoeten en stuurt ons een pin (locatie via Google maps). We gaan met de geactiveerde pin op weg naar Merimbula waar we op een picknickbank bij een strandje gezeten zitten te kijken naar kinderen die heerlijk met water en zand aan het spelen zijn. Een paar honden hebben het hier ook met al dat water heerlijk naar de zin.

Als Saskia en Keith tien minuten later verschijnen gaan we bij de strandtent wat eten, pubfood, bestellen. Ik geef de bestelling door, reken af en niet veel later wordt er ‘Tonnis’ geschreeuwd. Dat zal voor ons zijn. Oh wat is dit lekker, heerlijk in het zonnetje gezeten genieten wij drieën van een geroosterd Turks broodje met geroosterde broccoli, tomaten, champions en ui, gewoonweg mjammie, dat vegetarisch eten zo goed smaakt! Voor Keith een echte liefhebber van vlees is er een BLT en dat staat voor bacon, lettuce, tomato als ik het goed heb.

Keith wil even zwemmen bij het strand waar we op weg naar deze plek langs zijn gereden en waar mooie flinke golven zijn. Wij drieën gaan met Sheba een gemakkelijke boardwalk doen. Na een klein halfuurtje rijden we achter K[e-38]S aan naar hun campsite. Ze hebben hun tent een twintig meter van het water van de Twofold Bay opgeslagen. We drinken een bakkie en spreken af voor het etentje van vanavond. Er is hier niet veel open op een maandagavond, Keith vind iets in Merimbula, een half uurtje rijden van hier, en reserveert voor vanavond acht uur een tafel. Wij gaan naar ons motel om ons op te frissen en even te relaxen. Ik maak een nieuw Word document aan, maak een klein begin en noteer verder nog wat steekwoorden. Ook kijk ik even vooruit, de laatste stop voor Sydney is Jervis Bay, en wat reviews lezend m.b.t. tot het Huskisson Bayside Resort waar wij twee nachten gaan verblijven wordt ik daar helemaal niet blij van, maar hopen dat het meevalt gelukkig zijn we wel wat gewend.

K[e-38]S komen ons om half acht oppikken en even voor achten parkeert Keith de auto bij de Merimbula RSL Club. Hier moeten we onze rijbewijzen laten zien want beneden de achttien mag je niet bij deze club naar binnen. Fina heeft de hare niet bij zich en wordt waarschijnlijk omdat ze er zo lief uitziet voor deze keer binnengelaten. Dat we er duidelijk ouder dan achttien uitzien maakt niet uit, zo zijn de regels voor clubs hier in New South Wales. We gaan naar de balie maar er blijkt niets te zijn gereserveerd, vreemd, en de keuken sluit over vijf minuten, dus gaan we snel zitten en bestuderen we de menukaart. Het zit Keith niet lekker en hij bestudeert nog eens zijn telefoon en komt tot de conclusie dat we bij het verkeerde restaurant naar binnen zijn gegaan. We besluiten om op te stappen en na een minuut rijden komen we bij het beoogde restaurant aan. We hebben dikke lol en plagen Keith flink met deze uitglijder, want als er een efficiënt plannen kan, is hij het wel. Ik/wij zijn gelukkig niet de enigen die af en toe een bok schieten.

Als we weer bij ons nachtelijk verblijf worden afgezet is het bedtijd voor Fina, ik ga nog wat zitten tikken en ga dan ook naar bed.