29 oktober, Jindabyne

We worden wakker met een vrolijk schijnend zonnetje. We treffen het wel hoor want eigenlijk hebben we alleen maar regen gehad toen we de wandeling in het regenwoud maakten en wat is nou een regenwoud zonder regen. We hebben wel wat regen gehad de eerste dag dat we onderweg waren maar ook toen niet overdreven veel.

Fina krijgt last van haar rug en staat rond zeven uur op en wandelt naar het meer, het is maar een paar minuutjes hiervandaan. Als het een uur of acht is kom ik ook m’n bed uit en gaan we samen ontbijten, de granola is niet te vinden, toch in Melbourne achtergelaten en dus worden het boterhammen met wat vruchtenyoghurt na.

We hebben nog niet helder wat we gaan doen vandaag, behalve dat we het rustig aan doen, maar rustig aan betekent niet niks doen. Ik wil wel een wandeling maken en dan ook niet te laat. Bij de koffie om tien uur probeer ik iets van een plan voor elkaar te krijgen maar dat moet je samen doen en Fina die bezig is met haken heeft een andere urgentie, wil vanmorgen eigenlijk ook eerst nog boodschappen doen maar dat vind ik weer niets, het is nu mooi weer, hebben nu de kans en boodschappen doen kan altijd nog, het botst.

Gelukkig weten we beiden wat nodig is, waar we het moeten zoeken, we hebben keus. Als we weer op één lijn zitten gaan we naar de receptie misschien hebben zij iets, hier worden we doorverwezen naar het Information Centre bij Nuggets Crossing, en hier hebben ze wel iets voor ons, een wandeling bij Lake Crackenback. Fina heeft bij de folders ook iets gevonden, Dalgety een klein historisch dorpje wat in de tegenovergestelde richting is. We besluiten eerst de wandeling te doen daarna ergens te gaan lunchen en dan kunnen we alsnog naar Dalgety. Bij Lake Crackenback aangekomen kiezen we voor de 3 km lange Muzzlewood walk. Het is een smal slingerend weggetje en we zijn nog maar een paar honderd meter ver als Fina twee kangoeroes ziet, die gaan natuurlijk op de foto. Het wemelt hier van de vogeltjes (Willy Wagtail hoor ik later van Saskia) alleen het zijn van die zenuwachtige tiepjes, nooit blijven ze even lang genoeg zitten om gefotografeerd te worden. We vervolgen onze wandeling en ik weet niet hoever we gelopen hebben als er weer twee kangoeroes gespot worden, ook deze worden gefotografeerd en op de film gezet. Het maakt de wandeling die best al leuk is nog leuker. Als we denken dat we na anderhalf uur wandelen aan het einde te zijn dan klopt dat in zekere zin ook wel, de Muzzlewood Walk hebben we beëindigd, maar er staat er hier geen auto op ons te wachten. Willen we bij de auto komen dan moeten we nog eens 3 km wandelen via de Bullocks Walking Track, what’s in a name. Wat we, ik tenminste, in Nederland gewend zijn is dat een wandeling meestal weer bij het beginpunt uitkomt, in Australië gaat het dus net een beetje anders, je moet dus goed opletten of het een ‘loop’ betreft of niet.

Gelukkig is dit pad wat breder en niet onbelangrijk, minder klimmen en dalen wat voor Fina’s knieën en heup beter te verdragen is. En ook op dit pad zien we na een tijdje weer twee kangoeroes, het zijn toch niet steeds dezelfde, werkzaam voor de plaatselijke VVV? Nee, want zeker een van de twee is duidelijk groter dan die we al eerder hebben gezien. Ook deze maar weer op de foto, maar knipoogt de ene grote niet stiekem net voor hij wegspringt? Ik heb het in elk geval niet op de foto.

We zijn blij als we aan het einde van de Bullocks Walk zijn en weer in de auto kunnen stappen, we gaan onszelf even verwennen met koffie en iets erbij. Maar de deuren van het restaurant aan het Lake Crackenback zijn en blijven gesloten, het is hier duidelijk nog niet het seizoen. We zijn er klaar mee en rijden terug naar de bakery van gisteren want weer is het te laat om te lunchen en hier hebben we onze koffie met iets lekkers erbij, een soortement van puddingbroodje voor mij en Fina is tevreden met een licht gevulde bol van bladerdeeg. Twee minuten later zijn we weer thuis en doen we ieder ons ding en ga ik ook nog even kijken waar we vanavond kunnen eten. We hebben beiden wel zin in pasta, dus reserveer ik voor acht uur een tafel bij Bacco Italian Restaurant. We hebben geen zin in om dat hele eind te lopen dus gaan we met de auto en parkeren deze twee minuten later op de parkeerplaats van Nuggets Crossing. Als ik op de aanwezige plattegrond zoek naar Bacco heb ik deze snel gevonden en volgens mij sta ik er met de rug naar toe. We bestellen beide Tagliatelle Beef Cheek Ragu, al dente en met heerlijk gekruid vlees. Fina heeft aan de helft genoeg, de andere helft gaat mee. We sluiten af met een Tiramisu die we met z’n beiden eerlijk verdelen, Fina een paar hapjes en ik de rest. We komen thuis en gaan in bed samen een kruiswoordpuzzel maken, tenminste…. ik pak nog even m’n laptop om het verhaaltje af te maken en terwijl ik dit schrijf ligt het puzzelboekje ongeopend tussen ons in en ligt Fina heerlijk te slapen. Tijd voor mij om haar voorbeeld te volgen.