6 november, Katoomba, Blue Mountains

Terwijl Fina beneden in het hostel zit te tekenen blijf ik nog heerlijk even liggen en genieten van de ruimte in dit tweepersoonsbed die ik met niemand hoef te delen. Eerder negen dan acht uur sta ik ook op en ga ik nadat ik me geschoren heb en wat water op m’n gezicht geplenst heb, naar beneden. Fina bergt haar tekenspullen op en we gaan eten, alleen waar hebben we het brood gelaten? Eerst gaat Fina op zoek, kijkt in de auto en op onze kamer maar keert onverrichter zake terug. Ik ga hetzelfde doen en kom met hetzelfde resultaat terug. Dit kan niet. Nog maar een keer goed in de auto gekeken en dan kan het niet anders of het ligt in onze kamer. Drie keer scheepsrecht, Fina is nogal van het opruimige en in deze grote kamer moet toch het liefst zoveel mogelijk achter de diverse deurtjes gestopt worden en in een van de kastjes in een tas achter een andere tas vind ik het rozijnenbrood dat we gisteren bij de IGA in Springwood gekocht hebben.

Als we uitgegeten zijn, onze tanden hebben gepoetst en de rugzak met de nodige spullen gevuld hebben gaan we op pad. In Nederland heb ik m.b.t. de Blue Mountains het e.e.a. uitgezocht en dat komt nu van pas. Met de gisteren in Maps ingevoerde locaties gaat Truus ons vandaag weer de weg wijzen. Eerst gaan we naar Lincolns Rock bij Wentworths Falls. Als je naar het punt wandelt waar het om gaat heb je geen idee van de grootse schoonheid die je even later te zien krijgt, een prachtig vergezicht over de valleien en bergen van de Blue Mountains. Grandioos en indrukwekkend.

Na een half uur, Fina had er nog gemakkelijk een uur kunnen doorbrengen, gaan we naar het tweede van de vijf in Maps ingevoerde locaties. Het is ook in Wentworth falls een paar kilometer van Lincolns Rock verwijderd en hier gaat het om waar het plaatsje zijn naam aan te danken heeft, de Wentworth falls. Er zijn hier verschillende opties, we kiezen voor de ‘to the top of Wentworth Falls’ een uur return walk. Het is een medium walk, naar beneden in ieder geval maar het zijn nogal wat trappen en what comes down must go up in dit geval. We ontmoeten een ouder Canadees stel die de route heeft gelopen en als zij dat kunnen dan wij toch zeker ook. We staan een tijdje gezellig met hen te praten. Leuk is dat je gewoon je verhaal met zoveel verschillende mensen deelt.

Beneden bij de top van de waterval (beetje cryptisch he?) zien we het water over de rotsen stromen en verderop in de diepte verdwijnen. Het is rustig hier en we zitten hier goed. Ik kan het toch niet laten om voor een betere foto wat verder hogerop te gaan. Eigenlijk zie je het later op de foto niet echt terug want vaak heb je een te klein display voorhanden en de techniek om diepte in een foto te tonen hebben ze helaas nog niet uitgevonden. Naar boven maar weer. Het gaat langzaam maar gestaag, te langzaam voor mij maar ik heb dan ook geen last van zere knieën of een heup die af en toe opspeelt. Maar Fina houdt zich kranig. Als we weer bij de auto terug zijn rijden we naar het hostel en gaan we even wat eten.

Om half twee ga ik even bezig met de blog en Fina gaat zitten tekenen, het is rustig in het hostel want natuurlijk zijn ze vrijwel allemaal op pad om het natuurschoon hier in de Blue Mountains zelf te zien en te ervaren. Want het doet wel wat met je dat je in de stilte dat weidse uitzicht over de groen beboste bergen en valleien beleven kunt.

Een dik uur later gaan we verder met de geplande route. De eerstvolgende, Govetts Leap lookout, is afgesloten, Truus had al voorzichtig een hint gegeven dat het misschien wel afgesloten zou zijn. Een klein kwartiertje verder staan we bij nummer twee van vanmiddag, Pulpit Rock Lookout, en ….. aan de kant van de weg een bord ‘road closed’. We zetten de auto aan de kant en pakken onze spullen, dan lopen we het laatste stukkie toch even? Maar we lopen nog maar net de weg op of Truus die ik in m’n broekzak heb heeft het over een kilometer verderop parkeren of zo. Er is een man hier vlakbij aan het werk en ik vraag tot hoever we met de auto kunnen komen. Zo’n 500 meter zegt ie, dus wij weer in de auto en rijden die 500 meter wel. En het zal best 500 meter zijn geweest maar hier inderdaad road closed maar niet alleen voor auto’s ook voor mensen met de benenwagen. Wij weer in de auto en terug naar de weg, hier de auto even stilgezet en met de man een praatje gemaakt. Of het de moeite waard was geweest, ja zegt hij, je hebt er een prachtig uitzicht, we moeten ons maar niet zoveel van de afgesloten road aantrekken, iedereen gaat er langs zegt hij. Door de week wordt er gewerkt maar ’s weekends niet. Dus wij weer in de auto en voor de tweede keer naar de afzetting. De auto geparkeerd en we lopen langs de afzetting een paar meter het bos in en aan de andere kant weer terug naar de afgesloten weg. We lopen de weg verder af en als er een splitsing komt houden we rechts aan, niet helemaal zeker wat we kunnen verwachten. En als de weg een bocht maakt want verderop is blijkbaar het ravijn gaat er rechts een pad naar beneden maar ook deze is met eenzelfde hekwerk met waarschuwingsborden afgesloten, en zoals we de eerste genegeerd hebben doen wat dat ook met de tweede. We lopen een dertig meter over een nog aan te leggen/af te werken voetpad/trap, zien wel dat nog verder naar beneden een uitzichtpunt gecreëerd wordt maar er ligt zoveel materiaal op het pad dat het niet uitnodigd om verder te gaan. We gaan weer terug naar de weg die, blijkt later, met een lus weer richting de uitgang blijkt te lopen. En dan worden we tientallen meters verder getrakteerd op een fantastisch uitzicht. Wow, groots, Fina wordt er emotioneel van. En de stilte…. geen toerist in de buurt we hebben het allemaal voor onszelf. We blijven hier een tijd staan en genieten volop.

Het is een uur later als we onze weg vervolgen. De volgende locatie is Cahill’s Lookout en ook hier weer een prachtig uitzicht, en, merkt Fina op, een rots waar je de kop van een wolf in kunt herkennen. Later bij het terug lopen naar de auto zien we een bordje Boarhead (zwijnekop) lookout. Ik weet niet wat voor zwijnen hier rondlopen , als ze dat al doen, maar de mij bekende soorten lijken er niet op.

We hebben genoeg gezien en houden het ook wel voor gezien vandaag. Het is inmiddels etenstijd, onze eerste keus ‘Aunty Ed’s Restaurant and Bar’ blijkt niet open dus rijden we de auto naar de YHA, bergen de rugtas in onze kamer op en lopen dan de voordeur uit naar de 50 meter verderop gelegen ‘Yellow Deli’. En wat een gezellig restaurant is dit, en het eten is lekker. En in de booth naast ons zit een stel…. uit Nederland, ze hebben er twee van de drie maanden opzitten en gaan net als wij over een week naar Tasmanië. Zij voor twee weken, wij kunnen het wel in een week.

Welgedaan terug in de YHA zitten we beiden te tikken, Fina op de foon en ik op de laptop, nog even naar beneden voor een cappuccino en dan na een warme douche, dat mag van mezelf wat vaker deze vakantie, naar bed, onze laatste nacht hier, morgen beginnen we aan de thuisreis.