3 november, Sydney

Begon ik gisteren met de opmerking dat het een gewoonte ging worden om goed te slapen en dat ik wel zou ervaren hoe het slapen ging in een te kort bed met een verhoogd voeteneind, dan ben ik er inmiddels achter dat dat waardeloos slaapt. Ik ben vaak wakker geweest om van houding te veranderen. De klas met schoolkinderen die ook op onze etage bivakkeren zijn er weer vroeg bij, deuren gaan open en klappen weer dicht en kinderen die van huis zijn hebben een lawaai over zich wat ik wel leuk vind ook al gaat het ten koste van je nachtrust.

We maken ons klaar om in het restaurant van het hotel te gaan ontbijten, het wordt voor ons beiden een Bacon and Egg Sandwich alleen de uitvoering is verschillend, fried voor Fina en scrambled voor mij.

Bij de receptie is Katharina, een vriendelijke duitse meid die ons ook ingechecked heeft, van harte bereid om mee te denken aan een oplossing. Ik stel voor een extra matras onder de mijne te leggen zodat dat matras wat over het bedeind geschoven kan worden en dan kan ik met wat kussens de gap bij het hoofdeinde vullen. Ze gaat vragen of dit uitgevoerd kan worden maar komt terug dat i.v.m. met brandveiligheid er niet meer matrassen dan bedden op de kamer mogen zijn. Ze beloofd verder haar best te doen om een oplossing voor ons te vinden en ik laat mijn telefoonnummer achter. Mocht er bijv. een kamer met een dubbel bed voor de komende twee nachten beschikbaar zijn/komen dan moeten we op tijd verkassen.

We gaan nog even naar boven om ons gereed te maken en gaan dan naar de tramhalte voor de ingang van het hotel, waar we de gratis tram naar Circular Quay, de haven bij het operagebouw en de Harbour Bridge nemen. We wandelen naar het opera gebouw ondertussen foto’s nemend van dit prachtige architectonische bouwwerk en natuurlijk ook van de Harbour Bridge, deze is niet te missen. We zien kleine streepjes boven op de Bridge, dit zijn mensen die flink wat over hebben, financieel en fysiek, voor een prachtig uitzicht bovenop de boog.

Aan de achterkant van het opera gebouw waar je een goed uitzicht heb op de aan het andere kant van het water gelegen Kirribilli, zien we in de verte een groot cruiseschip die richting de haven koerst. Als ettelijke foto’s later het cruiseschip Eclipse van Celebrity X Cruises aangemeerd is, is het tijd voor koffie met iets erbij. We delen een koek met z’n tweeën en die moet wel beschermd worden want de meeuwen hier hebben geen zin in vissen en proberen op een ander manier hun kostje bij elkaar te scharrelen.

Er loopt hier een heuse Seagull Patrol rond, iemand met een hond aan de lijn loopt heen en weer om de meeuwen op een afstand te houden. Op deze manier, verteld ze, doet ze zeker wel 16000 stappen per dag. Na de koffie en na nog een paar foto’s van het operagebouw wandelen we naar de aangrenzende Botanical Gardens, waar we foto na foto nemen en ons over o.a. de enorme bomen verbazen. Bomen, dat is toch wel mijn ding hoor en dan kom je hier down under wel aan je trekken. Van het gewandel krijgt een mens trek en dus bestellen we in het restaurant in de Gardens, wedges en een chiabata broodje gezond. Naast ons zit een stel uit Lincoln, Uk. We babbelen er wat op los, bespreken de wereldproblemen, de economie, energieprijzen, de politiek en uiteraard komt Brexit ook aan bod. Als we uitgegeten zijn nemen we met een handdruk afscheid en vervolgen onze weg door het park richting de uitgang, richting de tram, richting het hotel.

Hier vraag ik aan David, die achter de balie staat of er al een oplossing voor mijn, en dus ook hun probleem is gevonden. Hij kijkt in hun systeem, nee dus, maar met David wordt de oplossing die mij voort ogen staat uitgevoerd, hij is niet zo onder de indruk van de argumenten m.b.t. brandveiligheid.

We gaan naar het restaurant en zitten onder het genot van een lekkere cappuccino een tijdje te tekenen en te tikken, als Fina me voor een tijdje alleen laat, ze is moe en gaat even plat en ik, slaaf van m’n blog, tik en tik en tik. [e-1f60b] Maar met nog een cappuccino, mij door de telkens vriendelijke Enny gebracht, is dat helemaal niet erg. Het is al donker buiten als Fina weer naar beneden komt en we besluiten dat we het diner laten schieten en de stad ingaan. Met de tram eerst naar QVB (Queen Victoria Building), een indrukwekkende en sjieke mall) en als die sluit gaan we door naar Circular Quay hier horen we muziek en als we naar de haven lopen zien we een droneshow die de muziek verklaart. Leuk toch hoe men altijd weer nieuwe creatieve vormen vindt. Jammer dat we dit niet vanaf het begin hebben gezien, maar we kunnen toch een paar resterende minuten filmen.

We wandelen van de haven door naar het operagebouw en na weer een hoeveelheid foto’s van dit iconische gebouw, de even iconische Harbour Bridge en de CBD, gaan we terug naar het hotel waar we rond elf uuraankomen. Fina gaat gelijk plat. Ik ben er na een uurtje ook aan toe om te gaan slapen maar wordt gebeld door Alex van de YHA Staff, hij zegt dat een raam van onze auto open is en of ik even naar de kelder wil komen, natuurlijk. Het raam is inderdaad naar beneden maar er ontbreekt zo op het eerste gezicht niets. Ik vertel hem dat we vanavond wel even bij de auto zijn geweest om onze jassen te pakken. Alex heeft blijkbaar nachtdienst want hij gaat de beelden van de laatste uren even bekijken of er iets op te zien is wat dit fenomeen verklaren kan. Nachtdienst is er voor mij niet bij al is het wel laat, het is half een als ik in m’n extended bed ga liggen en heerlijk ga slapen, ik weet het zeker.