7 november, Katoomba, Blue Mountains - Wagga Wagga

We zijn allebei op tijd vanmorgen. Eten rozijnenbrood en besluiten ons ontbijt met yoghurt en Branola, volgens Fina lekkerder dan Granola, en een kop thee. We zeggen gedag en vertrekken mooi op tijd om half tien en rijden de eerste twee uur een voor mij onduidelijke route over allerlei wegen en door allerlei landschappen. We vertrouwen er maar op dat Truus het wel zal weten. Dan weer rijden we vlotjes door op een 100 km weg en later klimmen en dalen we sterk en is 60 of 80 km de norm en zo wisselt dit elkaar af, niet saai in elk geval. En natuurlijk, op welke weg je ook rijdt, het blijft oppassen voor potholes. Soms is het net of je een videogame ‘avoiding the potholes’ speelt.

Ik had verwacht via een snelweg naar Wagga Wagga te rijden maar vrij snel aan het begin van de reis had Truus het over een 7 minuten snellere route en volgens mij heeft ze dat maar voor ons beslist. Het laatste uur zijn we geen dorp tegengekomen en maar nauwelijks huizen gezien. Ik probeer te ontdekken waar we ons ergens bevinden en dat is precies wat we al vermoedden, in de middle of nowhere. En ergens in die middle of nowhere nemen we een pauze (later zie ik aan de foto dat het ergens tussen Manus forest en Mingary park is) aangezien de tank half vol is en ik geen idee heb wanneer we een tankstation tegenkomen wil ik de app openen die aangeeft waar tankstations in Australie zich bevinden, alleen heb ik hier geen enkel bereik, ik zie alleen maar SOS waar normaal een aantal streepjes de sterkte van het signaal aangeeft. Wel zie ik in Maps dat we over een kilometer of tachtig op de Hume Highway uitkomen.

We gaan verder, we zien een konijn en da’s volgens mij nog maar de tweede keer dat ik deze vakantie in down under zo’n beestje zie die hier in vroeger tijden voor enorme overlast gezorgd heeft. Later mis ik op een staart na een over de weg kronkelende slang en nog weer later schrik ik als ineens vlak voor de auto zich iets donkers over de weg beweegt, Fina ziet op hetzelfde moment een kaketoe overvliegen en een en een is twee. We rijden langs een typisch Australisch fotomomentje waar ik voor omkeer, een groepje koeien met kalveren bij een watertje. Bij Goulburn waar voor ons de auto volgetankt wordt draaien we de M31, de Hume Highway op. Dit is een betonweg en dat rijdt zonder die potholes toch een heel stuk relaxter en met ruim 110km/uur koersen we snel steeds zuidelijker.

Als we een bord passeren dat aangeeft dat er even verderop een plek is voor een bakkie en een plas denken we onze tweede pauze te nemen maar blijkbaar moet je zelf voor de koffie zorgen. Een jongeman die me zoekend rond zie kijken vraagt of hij helpen kan. Nee hier is inderdaad geen koffie te krijgen maar in Yass twintig minuten verderop is in elk geval een McDonald’s. We gaan de snelweg weer op en na tien minuten de snelweg weer af, het is dan nog 6 km voordat we Yass, 65 km noordelijk van Canberra, de hoofdstad van Australië, binnenrijden. Bij Kaffeine2582 bestellen we koffie een Ham[e-38]Cheese croissant en een Spinach[e-38]Ricotta Roll die we eerlijk verdelen.

We gaan weer op pad, de zon, een groot deel van de dag alleenheerser moet nu af en toe haar plaats afstaan. In de verte hangen donkere wolken boven het heuvellandschap en we zien dat er plaatselijk flink wat naar beneden komt. Het lijkt erop dat we de dans ontspringen omdat we afdraaien maar die wegen hier zijn niet te vertrouwen want even later draaien we weer richting de regenbuien, het voordeel is in elk geval dat het raam weer schoon wordt, de regen komt bij bakken uit de hemel. In dit laatste stuk van zo’n 180 km zien we steeds meer dode kangoeroes en een enkele keer een dode wombat aan de kant van de weg liggen. Ik zie op een gegeven moment rechts tegen de vangrail een dode kangoeroe die er nog niet zo lang ligt en links een sedan met een verfrommeld front. Je zal maar met 110km/uur zo’n springer voor de auto krijgen.

Een kleine twee uur na onze stop bij Yass rijden we de oprit naar de Australian Homestead Motor Lodge aan de Stuart Highway op, een vriendelijke spraakwaterval ontvangt ons en overhandigd ons de sleutels waarna we ons in kamer 8 installeren. Een fijne verrassing, was de eerste overnachtingsplek aan de Great Ocean Road de beste, de laatste van onze Sydney rondreis is met stip tweede.

We moeten even later toch weer de schoenen aan doen want ik heb al een tijdje zin in een Domino’s Pizza. Als ik uiteindelijk bel omdat het via de website niet lukt om iets besteld te krijgen,zeggen ze dat ze hier niet afleveren. Onderweg naar de pizzatent worden we vanwege wateroverlast een andere richting opgestuurd maar middels de navigatie komen we toch vrij snel waar we willen zijn.

De terugweg is tricky want het is weer gaan regenen en verschillende auto’s rijden hier rond met slecht afgestelde koplampen wat niet meehelpt, je ziet gewoon niet goed waar je rijdt en dat met die potholes, het rijdt niet fijn. Af en toe horen we een flinke bonk. De pizza valt tegen in plaats van dun en crispy is het zo’n slap stuk deeg is en bovendien is hier niets ‘Hot[e-38]Spicy’ aan. You can’t have it all in life blijkbaar.

Later op de avond in bed beluisteren we de zangdienst en de preek van afgelopen zondag, tenminste Fina krijgt er een deel van mee en of ik alles helemaal heb meegekregen?