17 oktober, Apollo Bay - Koroit

We hebben vorstelijk geslapen in dit queen size bed. Ik blijf nog even heerlijk liggen als Fina de douche neemt. Als we beiden fris en fruitig in de kleren zijn gaan we ontbijten in de lounge, er is van alles beschikbaar in de keuken en we dekken gezellig de tafel met rozijnenbrood, bruin brood, donker brood met extra zaden, allerlei soorten beleg en thee, koffie en yoghurt als toetje. We laten het ons goed smaken, hebben geen haast om hier weg te komen.

Na het eten, het zal rond tienen zijn, breng ik onze koffers en tassen naar de auto zodat we vertrek klaar zijn. Fina wast de gebruikte utensils af, als Gerard die zojuist z’n kleinzoon bij school heeft afgeleverd, langs komt om te kijken of alles oke is. Ik hoor hem en Fina praten terwijl ik het verhaal van gisteren probeer af te maken, maar Gerard komt de lounge binnen en dat verhaal moet maar even wachten. Gerard is het orakel waar ze in Delphi jaloers op zouden zijn geweest. Welk onderwerp je ook aansnijdt, hij zit niet om een mening verlegen en het is totaal niet vervelend. Hij is duidelijk een mensenmens. Fina biedt hem koffie (z’n eigen) aan maar dan wordt het toch tijd dat ie naar boven gaat om even samen met z’n vrouw koffie te drinken.

Om een uur of half elf vertrekken we. We vervolgen de GOR en na letterlijk een paar minuten rijden zet ik de auto aan de kant zodat we de eerste foto’s van vandaag kunnen nemen, die oceaan, de rollende golven en het geluid ervan vervelen niet. Dan weer verder, we stoppen nog een paar keer voordat de weg ons van de kust wegleidt, we rijden nu door het Otway National Park over een mooie weg, slingerend, dalend en stijgend door de Otway ranges. Ik kan het me herinneren van 14 jaar geleden. We zien onze eerste kangaroe die op z’n gemakkie aan de kant van de weg staat te kijken welke snuiters er allemaal voorbij komen, grappig.

Als de weg ons weer naar de oceaan terug leidt komen we langs diverse uitkijkpunten, soms stoppen we even langs de kant van de weg, maar bij The Twelve Apostles visitor centre zetten we de auto op de parkeerplaats lopen naar waar ik vermoed allerlei informatie in allerlei vormen m.b.t. de Twelve Apostles die zich in de oceaan aan de andere kant van de weg bevinden, te krijgen is. We treffen een paar Nederlanders en op m’n vraag wat er te doen is krijg ik een relaas over diverse wandelingen.

We denken genoeg te weten (later lees ik dat vanuit het visitor center een tunnel onder de weg door loopt, zodat je toch wel bij de The Twelve Apostles uitkomt). We rijden terug naar Gibsons Steps die we in eerste instantie voorbijgereden zijn. Hier parkeren we de auto en gaan via een aantal trappen naar beneden naar het strand, over het strand lopen we in de richting van twee van de twaalf apostelen ondertussen foto’s en video’s makend, dat ik hierbij de voeten nat krijg vanwege het water dat verder het strand opkomt dan ik in de gaten heb mag de pret niet drukken, het is heerlijk weer. Als we tegenover die twee massieve uit het water oprijzende kalkstenen rotsen staan nemen we een paar selfies maar een gewone foto van ons beiden met wie van de apostelen dan ook op de achtergrond is toch wel mooier en dat wordt geregeld want er komen drie Nederlandse meiden aanwandelen en een van hen zet ons beidjes op de foto en vice versa.

We gaan weer verder en in Port Campbell aangekomen willen we even wat eten, pie’s misschien? Maar we zijn tien minuten te laat de keuken is dicht. Dan maar een cappuccino met een lekkere chocolate croissant. Naast ons op het terras zit een Nederlands gezin, je komt ze ook overal tegen, die Nederlanders. Na de koffie gaan we naar een supermarkt met postoffice aan de overkant van de straat waar we de nodige kaartjes met postzegels kopen.

We verlaten Port Campbell en rijden reschtstreeks naar Koroit, niet ver van Port Fairy aan de oceaan, waar het Mickey Rourke’s hotel voor vannacht ons verblijf is. Het hotel is laat ik het vriendelijk zeggen een belevenis. Als we afgelopen nacht in het beste hebben geslapen dan hebben we nu het tegenovergestelde (rundown and shabby klinkt het in m’n hoofd). Maar Monica en Wendy die ons welkom heten zijn uiterst vriendelijk. Monica wijst ons de weg en ik ga onze koffers halen.

We eten in het hotel, een menukaart hebben ze niet maar wel een paar borden waarop het e.e.a. vermeld staat. We gaan logischerwijs eerst in de eetzaal zitten maar wij zijn de enigen en het is er fris, niet behaaglijk. We verkassen naar de ruimte bij de bar waar een paar tafels staan en waar een open haardvuur lekker brand. Alleen gaat zo af en toe de voordeur open en dat is dan even minder fijn. Ik kies voor de curry of the day, Fina een ‘Chicken Snitzel’ met mushroom sauce. Het eten, eenvoudig opgediend smaakt ons beiden prima. Als we zijn uitgegeten, de borden zijn leeg, blijven we hier lekker zitten, Fina haalt even de laptop en tekenspullen voor zichzelf en zo, met een long black (koffie) erbij, krijgen we de avond wel om. Even de tanden poetsen en dan kruipen we tussen de knisperende lakens, het lijkt wel papier maar als je eenmaal ligt is het oké. Weer een dag voorbij.