20 oktober, Ararat

We hebben heerlijk geslapen en Fina is zoals gewoonlijk de eerste die eruit stapt, het zal voor achten zijn maar ik blijf nog heerlijk even liggen want ik dezelfde badkamer gebruiken als die Fina deze morgen neemt. Als Fina terug is pak ik m’n spullen en geniet van de stortdouche en inderdaad geen tattoo te bekennen.

We verschijnen lekker verfrist aan het ontbijt, we zijn niet de eersten. Rob vraagt ons wat we willen,van het menu kiest Fina een croissant met jam en ik ga voor een broodje ei, kaas en spinazie. Ik zie het bij m’n buurman op bord liggen en het ziet er uitnodigend uit en is het ook. Tijdens het ontbijt zitten we gezellig met Bruce en Loretta te kletsen. Zij zijn nu zo’n drie weken van huis (Port Melbourne) en Bruce is hier om wat historisch onderzoek te doen, zijn vader komt hier vandaan en zelf is hij hier geboren maar op jonge leeftijd met z’n ouder naar Melbourne verhuist, hij hoopt vandaag iemand te spreken die zijn vader gekend heeft. Aan de andere kant van ons komen naar we later begrijpen een jong Nederlands stel te zitten. Maar ze willen ons niet storen wat ik wel jammer vind want ook al wissel je maar even een paar woorden, het is altijd leuk om fellow countrymen in den vreemde te ontmoeten

Ik zoek op onze kamer gekomen even wat informatie over wandelingen in de Grampians op. Korte, gemakkelijke wandelingen omdat het Fina anders te zwaar wordt, van een carpark gaan twee gemakkelijke wandelingen, The Balconies/Reed lookout en dat gaan we dan maar doen. Maar in google maps voer ik een andere bestemming in en daarom rijden we via Moyston, Pomona en Halls Cap naar Mount William (Duwul) waar een twee kilometer wandeling ons naar het hoogste punt in de Grampians zal brengen. Bij de carpark realiseer ik me de gemaakte fout maar goed , is niet anders. We gaan te voet de best wel steile geasfalteerde bergweg op, soms is het echt voetje voor voetje. We lopen ieder ons eigen tempo en soms loop ik even een stukkie terug want ik vind het eigenlijk niks om Fina alleen te laten lopen maar ze staat geregeld stil om van het uitzicht te genieten, ik doe dat terwijl ik aan de wandel ben, en als ik straks weer naar beneden loop kan ik de hele tijd kijken.

Na een uur (we hebben 1700 meter gelopen) zijn we op de top. Mooi! De top is hier zo’n 40-50 meter breed, Er staat een zendmast met een hek eromheen, als ik aan de ene kant foto’s gemaakt heb ga ik over de rotsen ook nog even naar de andere kant, wel uitkijkend voor slangen want Fina had een waarschuwing gekregen om in verband met die sneaky bastards op het midden van het pad te blijven. Als ik aan de andere kant sta waar de wind het hardst waait, vliegt m’n petje door de lucht en komt een tien meter verder, bij Fina voeten terecht. Gelukkig net niet binnen het met hekwerk omgeven terrein van de zendmast. Als we weer naar beneden gaan krijgt Fina meer last van haar knieën en heup maar met af een toe een pauze komen we toch beneden en gelukkig kunnen we nu in de auto de verdere afdaling van de berg maken.

We gaan naar Halls Cap waar we aan een picknick bankje wat meegebracht eten opmaken, en verder bijkomen van de wandeling. Dan naar een souvenirshop voor wat kaarten maar die hebben alleen wat van die vreselijke 3d kaarten. We zijn klaar met wandelen, onderweg had ik een bord gezien met Adventure Golf en dat gaan we doen, leuk uitgedacht en uitgevoerde banen, met nogal wat hoogteverschillen. We zijn lekker even een uur bezig. Na afloop nemen we beide een cappuccino en een stukkie appeltaart en als we dat achter de kiezen hebben bezoeken we de hier aanwezige galerie waar foto’s, schilderijen op doek of boomschors en diverse andere creatieve uitingen tentoongesteld zijn. Dan gaan we weer terug naar Ararat, tenminste dat denken we te doen. Als we al een tijdje onderweg zijn bekruipt me het gevoel dat we niet goed zitten. Als ik Fina vraag of ze even Google Maps wil starten krijgt ze geen verbinding. We stoppen aan de kant en wachten tot de informatie binnen is. We zijn de verkeerde kant uitgegaan maar aangezien we al zo’n 20 km gereden hebben gaan we een andere route, achteraf hadden we beter rechtsomkeert kunnen maken maar achteraf….. Het blijkt qua kilometers en tijd twee keer zoveel te zijn. Maar who cares, we hebben vakantie.

Bij het hotel aangekomen gelijk onder de lekkere stortdouche en dan naar beneden voor het diner. Aan de bar zittend met een glas Shiraz (lokaal geproduceerd), de eigenaar van de vineyard zit ook aan de bar en deelt wat kaartjes uit voor winetasting) bestellen we ons diner lk tortelini’s in mushroomsauce en fina een pork belly met wat groenten en mashed potatoes. We kunnen maar uitkiezen waar we het willen opeten. Emmely komt met ons bestelde diner en vraagt waar we willen zitten, ‘de schuur’, zoals ik hem in gedachten noem, waar ’s morgens ook ontbijten.

Tortelinis’s zijn heerlijk en daarom had ik er wel meer van gelust. Dat vertel ik Rob ook en die vraagt even later of ik cheese wil, ik begrijp hem eerst niet maarik vind het prima, geen idee wat te verwachten, gewoon een paar plakken kaas of blokjes van verschillende kazen?

We zien wel, we gaan aan de bar zitten waar Bruce en Loretta ook aanschuiven en we zitten nog wat gezellig te praten met een wijntje erbij, waarbij ik ondertussen geniet van wat rob me gebracht heeft. Hoe omschrijf je zoiets…… soort van een broodje met gesmolten kaas van binnen, met bovenop noten en daarover honing of Maple sirup? Ik ga ze nog mailen om een omschrijving/recept. Als Bruce en Loretta naar boven gaan, gaan wij even later ook. Ik maak nog even een begin van een verhaal en ga dan ook heerlijk slapen.