21 oktober, Ararat - Melbourne

Vandaag gaan we weer op huis aan en we doen het rustig aan, het is niet eens zover rijden naar Melbourne. De regendouche is weer voor mij en ik blijf even wat langer staan dan ik gewend ben, wat kunnen simpele dingen je toch goed doen.

Bruce en Loretta zijn net begonnen aan hun ontbijt als wij de ‘schuur’ binnenkomen. Het ontbijt van vanmorgen is hetzelfde als van gisteren met dit verschil dat we van beide ieder de helft nemen. Het is weer gezellig ontbijten met B[e-38]L, er is genoeg te praten. Gisteren is het hun niet gelukt met hun historie onderzoek, vandaag nog maar eens proberen. Desgevraagd vertelt Bruce ons dat onderweg naar Melbourne we langs Ballarat komen, wat de moeite waard is om te bezoeken en dat gaan we dan zeker doen. We wensen elkaar het beste gaan ons klaar maken voor vertrek.

Om een uur of tien hebben we onze bagage in de auto opgeborgen en gaan we gedag zeggen en rekenen we af, of ik $ 76 wil betalen, ja natuurlijk wil ik dat maar volgens mij is het bedrag te laag, want een glas wijn kost al $ 10 en we hebben een aantal gehad. Als ik daarbij het ontbijt optel dan kom ik een flink stuk hoger uit, maar het blijkt dat het ontbijt bij de prijs in zit en dat maakt ons verblijf in dit hotel wat al goed was nog beter.

We gaan vol goede moed en zin op pad want we hebben er zin in om weer met Keith en Saskia tijd door te brengen. Ook vandaag is het prima weer. Ik heb Craig’s Royal Hotel in Google Maps ingevoerd want het interieur van dit hotel is volgens Bruce zeer de moeite waard. Onderweg hebben we met meerdere stops te maken omdat ze met de weg bezig zijn en eigenlijk is dat elke dag wel het geval. Een dik uur later komen we in Balarat aan en vinden vrij gemakkelijk een parkeerplaats, het eerste uur is vrij parkeren en daarna kost het een beetje. Alleen wil de automaat m’n creditcard niet lezen, dan maar niet, we kunnen in elk geval een uur vooruit. Ballarat heeft inderdaad heel wat mooie oude gebouwen met de grandeur van vervlogen tijden. We lopen naar het door Bruce aangeprezen hotel maar het is ons te sjiek om naar binnen te gaan. We gaan ergens verderop wel koffie drinken, lekker in het zonnetje gezeten zitten we aan de straatkant van onze cappuccino te genieten en overleggen we wat we gaan doen. Het belangrijkste eerst, we gaan op zoek naar een public toilet en dat is hier in Australië prima geregeld want altijd is er wel een in de buurt, hier dus ook. En wat mooi uitkomt, ernaast is het Information center (VVV) waar we even later naar binnen gaan en waar een vriendelijke jongedame ons de Art Gallery of Ballarat aanraadt, prima, gaan we doen. Maar eerst nog maar even naar de automaat terug en nu accepteert het ding m’n kaart wel. Het zal iets met het internet zijn want het is me wel vaker overkomen dat bij hetzelfde betaalpunt de ene keer wel en de andere keer de kaart niet geaccepteerd wordt. We kunnen in elk geval twee uur vooruit en dat moet genoeg zijn. Het is even zoeken voordat we de juiste richting hebben maar de Art Gallery is zeer zeker de moeite waard en nog gratis ook. Na ruim een uur genieten en verbazen, het is een kunst op zich hoe sommigen hun ‘kunst’ aan de man weten te brengen. Maar ja, smaken verschillen en dat is maar goed ook.

Terug in de auto, vertellen we Maps dat we naar 3 Ashley street in Wantirna willen, we verlaten Ballarat en gaan op weg naar Melbourne maar wat ik verwacht had gebeurt niet, niks geen snelwegen, het rijdt op zich wel goed door maar als we dan ineens van de weg worden gedirigeerd naar een smallere slecht geasfalteerde weg waar 60 km/uur toch echt wel de max is, begin ik een vermoeden te krijgen. We stoppen en checken de instelling van Google Maps en ja hoor, niet alleen staan tolwegen uit maar ook snelwegen. Waarschijnlijk heb ik het de afgelopen week aangepast. Als we Maps duidelijk hebben gemaakt dat we echt wel wat sneller terug naar huis willen duurt het even, ook vanwege het minimale bereik dat we hier hebben, voordat we nieuwe aanwijzingen krijgen. Maar eerst moeten we nog 22 km op dit weggetje afleggen, gelukkig komen we na een aantal kilometers in bewoond gebied en wordt gaandeweg de weg steeds breder en beter geasfalteerd. Een nadeel is wel dat we door het gehannes in het spitsuur door Melbourne moeten en dat schiet echt niet op. Maar uiteindelijk zetten we de auto om even over vijf bij Keith en Saskia voor de deur neer, we hebben deze zes dagen 1415 km met Saskia’s Suzuki Swift gereden en dat is ons naar eigen zeggen prima afgegaan.

Het is fijn om weer thuis te zijn, Levi is er ook dus we zijn met z'n vijven. Het is vrijdag en dat betekent snacken, deze keer in de vorm van pizza’s. Vanwege het lekkere weer zitten we met z’n allen op het balkon in de zon. Later gaan we naar binnen want er staat monopoly op het programma. Het is erg gezellig en als we stoppen, Levi is moe en wil naar bed, sta ik er het beste voor, morgen spelen we verder. Niet veel later dan Levi zoeken wij ook ons bed op.