26 oktober, Wantirna, Melbourne - Fish Creek

Vandaag is de dag, we gaan weer op tour, nu voor bijna veertien dagen met als einddoel Sydney en de Blue Mountains. De eerste etappe is naar Wilsons Promotory een schiereiland en voor het grootste deel nationaal park. Volgens de navigatie zal het een kleine drie uur duren maar daar hebben we wel vaker naast gezeten. Maakt ook niet uit, we hebben immers vakantie.

Eerst maar eens uit bed. Douchen en eten, gewoon Nederlands ontbijt, brood. Saskia is klaar om te vertrekken en we nemen afscheid, ’t is maar voor een paar dagen want komend weekend komen ze naar ons toe. Voor hen zal het dan iets van zes uur rijden zijn.

Nog even tanden poetsen, toilettas in de trolley en die samen met de andere spullen in de auto gezet. We nemen afscheid van Keith en gaan dan op pad, we hebben er zin in. Eerst nog even bij het plaatselijke winkelcentrum aan om nog wat kaarten te versturen. Fina komt even later terug want de postzegels die we op de kaarten hebben geplakt blijken niet de goede, er moet op elke kaart nog 20 dollarcent bij. Toevallig bestaat m’n enige muntgeld uit 2x 20 dollarcent! Als de kaarten geregeld zijn stoppen we nog even bij een benzinestation om de bandenspanning te controleren en dan zijn we echt op pad. Het is even voor tien. Na een tijd op de M1 te hebben gereden en het naar ons gevoel lekker opschiet, verlaten we deze snelweg maar Truus laat ons na een aantal kilometers weten dat we terug moeten. Zijn we ergens verkeerd gegaan? Lijkt me van niet en zonde van de tijd. Ik denk het beter te weten (ben ik dan toch heel misschien ietsie pietsie eigenwijs? kan toch niet?) we slaan een mooie weg in maar kilometers later moeten we een zandweg op en na deze een paar kilometer te hebben gevolgd zijn we goed opgeschoten, in elk geval een paar honderd meter want we staan bijna weer op dezelfde plek als waar we Truus hebben genegeerd, goed werk Ton.

We besluiten Truus dan toch maar het voordeel van de twijfel te geven en volgen de aanwijzigen op maar dan staat daar een bord dat zegt dat we richting Melbourne gaan en dat kan toch niet. Snap er niks van maar na overleg dan toch maar braaf naar Truus geluisterd. Een tijd later rijden we dan toch richting Wilsons Promotory.

We zijn Koo Wee Rup gepasseerd en rijden richting Lang Lang als we een pauze nemen bij Caldermeade Farm [e-38] Cafe. Je kunt hier het boerenbedrijf aan het werk zien maar daar zijn we niet in geïnteresseerd, wel in een lekkere cappuccino met iets erbij. Als we voldaan weer naar de auto lopen klik ik hem open en wil de sleutel uitklappen maar ik kan op de knop drukken er komt geen sleutel tevoorschijn, huh? Ja, die is verdwenen, nou moe! Zonder sleutel kunnen we het wel vergeten en dus lopen we langzaam, goed om ons heen kijkend terug naar het café. Maar nee niets te zien, nog even bij de toiletten gekeken maar hier ook niets. Dan maar weer naar de auto, misschien is de sleutel wel in het contact blijven steken. Nee dus. Wel ligt er op de stoel een klein busje/buisje van ongeveer 8 mm lang. En als ik in de auto nog wat aan het zoeken ben ziet Fina ineens de sleutel in de handgreep van het portier liggen. Wonderbaarlijk, ook al zou je het willen dan kreeg je het nog niet voor elkaar, ik snap er geen jota van. Als Fina even terugloopt om de mensen van het café te vertellen dat we oké zijn, heb ik met het busje/buisje de sleutel weer vastgezet in de afstandsbediening.

We gaan met frisse moed de weg weer op,Lang Lang, Korumburra en Meeniyan zijn we gepasseerd als Leongatha op de borden aangegeven staat. Hier neemt Fina een foto van want toevallig had ze het er vanmorgen over dat een oom van haar masseuse in dit deel van het land woont. En laat dit dorp nou net op onze route liggen. In Leongatha neemt Fina nog een paar foto’s, leuk om die later vanavond even door te sturen. In Fish Creek stoppen we bij het hotel waar we vanavond slapen want Fina moet even naar het toilet. Intussen zoek ik even op wat we in Wilsons kunnen gaan doen. Ik zie dat er een Lilli Pilli Gully circuitwalk is, alleen de naam al. Fina kan zich er wel in vinden. In Wilsons Prom hebben we nog een korte pauze met boterham en om even voor drie staan we op de Lilli Pilli Gully carpark. Het is een mooie wandeling en je kunt merken dat het geregend heeft, we houden de voeten niet droog maar ach….

De wandeling zou geschikt zijn voor families met kinderen, maar dan zullen ze grote kinderen bedoelen of je moet na de Lilli Pilli Gully boardwalk weer rechtsomkeert maken, wat wij dus niet doen. We maken ik weet niet hoeveel foto’s want hier is het zo mooi. Dat het langzaam licht is gaan regenen doet daar niets aan af, al zal het met zonlicht erbij nog mooier zijn, maar dit is al prachtig. Later wordt het gelukkig weer droog, het tweede deel van de wandeling blijft, niet al te steil, maar omhoog gaan en zodoende hebben we op een gegeven moment een prachtig uitzicht op de oceaan. De afdaling is gelukkig ook niet steil zodat het voor Fina op deze manier een stuk prettiger wandelen is. Ruim twee uur later zijn we weer bij de auto en nog weer een uur later rijden we de parkeerplaats van het hotel op. We krijgen kamer F toegewezen. Ik had een kamer met een groot bed gereserveerd, nou de kamer is in elk geval groter dan het bed maar dat het bed nou zo groot is…. We zullen zien hoe het gaat en het is maar voor één nacht dus kein probleem. We nemen beiden een douche ( ik heb een heerlijke mini regendouche) en gaan lekker beneden eten. Het is beneden een drukte van belang, blijkbaar wordt het eten hier op prijs gesteld. Nadat ons een tafel is toegewezen en we de menukaart hebben bestudeerd wachten we tot we de bestelling door kunnen geven maar er komt niemand van het personeel naar ons toe. Desgevraagd blijkt dat je naar de kassa moet om je bestelling door te geven. Tja, ’s lands wijs, ’s lands eer. Ik bestel voor Fina Fish [e-38] Chips en salade voor Fina en ik stel me tevreden met een Sheperds pot pie. Het eten smaakt prima en het is wel zoveel dat waar ik eerst nog aan een toetje dacht er later niet meer aan moet denken. We’re good.

Op onze kamer aangekomen gaat Fina al snel slapen terwijl ik hier een beetje een samenhangend verhaal probeer te vertellen. Eigenlijk had ik van de afgelopen twee dagen thuis ook willen verhalen, niet dat daar nou zoveel over te vertellen is maar voor de volledigheid vind ik zelf dat het nog wel moet, we zien wel wanneer. Het is inmiddels bijna half elf en ik vind het welletjes.