28 oktober, Nicholson - Jindabyne

Het heeft vannacht flink geregend dus probeer ik met de Life Traffic app uit te vinden of de weg naar Jindabyne in het Kosciuszko National Park ook begaanbaar is. Ron heeft gisteren verteld dat er nogal wat floodings zijn. Maar later hoor ik van iemand dat dat vooral geldt voor de kustgebieden en wij komen net van de kust. Over een paar dagen gaan we verder langs de kust richting Sydney maar dat is van later zorg.

Gisteren heeft Fina met Gabriëlla afgesproken dat we om 8:15 zouden ontbijten. Ik zit met Fina op tijd in de gastenkamer van een kop thee te genieten als Ron spullen uit de gastenkamer komt halen want zij gaan vandaag naar Melbourne terug. De sfeer wordt ineens vervelend als Ron het pakje Brie uit de koelkast omhoog steekt waar wij gisteren wat van op brood hebben gedaan. You could’ve asked zegt hij en loopt boos weg. Excuses komen niet over, bah wat is dit vervelend. We wisten niet dat het van de andere gasten was. Want in de kast waar naast de koffiemachine, het broodrooster, de waterkoker er allerlei soorten thee en koffie zijn, er meerdere muesli, cruesli of anders van dat spul voor in de yoghurt is staat ook een koelkast laat daar nu net het spul in staan wat niet voor algemeen gebruik is maar van Ron en Eileen. We hebben wel in hostels gebivakkeerd maar daar zorg je dan dat jouw naam op jouw etenswaren staat. En toch… we besluiten om Ron de Brie te vergoeden en kan bij Gabriëlla wat geld wisselen, maar als ik $ 15 op hun box met spullen leg is even later de box opgeruimd ligt het geld op de tafel. Ik breng het geld naar Eileen met nogmaals onze excuses. En dan is het voor mij ook klaar. We pakken onze spullen in de auto, zeggen Gabriëlla gedag en stappen in de auto. Ron staat bij hun auto spullen in te laden als Fina nog even naar hem toeloopt om een hem goede reis te wensen maar al wat ze krijgt is een boze blik. Jammer, maar het is niet anders.

Het is negen uur een het weer is prachtig, we hebben volgens de navigatie een reis van ruim drie uur voor de boeg, we zijn blij dat we weer op pad zijn. Dit is nog maar de derde dag maar het voelt of we al langer geleden Melbourne hebben verlaten.

Al snel zitten we op de snelweg C605 vervolgens de C620 en dan op de C608 en het schiet lekker op zo met 100km/uur. Onze eerste stop na zo’n anderhalf uur rijden is Karoonda Park, hier kunnen we tanken en is er koffie volgens het bord aan de kant van de weg. Het is een Holiday Park, een paar gebouwen waaronder aantal huisjes en een groter gemeenschapsgebouw, en dus een tankstation met een kantoortje. Bij het tankstation wil ik tanken maar er gebeurt niks, het kantoortje is, al hangt er een bordje ‘open’, gesloten. Fina gaat even naar het public toilet dat zich achter het kantoortje bevindt en ik loop richting de gebouwen waar ik verderop een paar mensen zie staan praten. Bij de auto terug wacht ik even op Fina en rijd dan naar het gemeenschapshuis. In dit Holidaypark blijken een groep schoolkinderen met begeleiders en leerkracht te bivakkeren. Als we een paar woorden wisselen met de mensen die zich buiten bevinden, komt Paul aangelopen, een erg vriendelijke man die volgens mij de beheerder is, en de tank commandant want als ik voor de tweede keer bij het tankstation sta heeft hij het kantoortje geopend en kan ik even later tanken. Na betaald te hebben vraagt hij of ik zin in thee heb. En dat staat mij wel aan, ik rijd weer terug naar het gemeenschapshuis waar Fina nog met de man en vrouw staat te praten en Fina heeft ook wel oren naar een kopje thee. We lopen met Paul mee en gaan het gebouw binnen, wat een herrie hier, de groep schoolkinderen is onder begeleiding bezig met iets te knutselen en er wordt ijverig gehamerd.

Paul wijst mij de koffiemachine en voor Fina zet hij een pot thee en zo zitten we even later met z’n beiden aan een tafel te genieten van de thee/koffie, van het cakeje die we erbij hebben gekregen en van de kinderen die lekker creatief bezig zijn. De leerkracht, een vriendelijke vrouw komt even een praatje maken en even later ook een begeleider, die familie van vaders kant in Amersfoort heeft wonen. Even later zeggen we de mensen gedag en Paul waarschuwt ons dat het zeker nog wel drie uur rijden is naar Jindabyne, dat we voorzichtig moeten rijden en genieten van de omgeving. En dat nemen we ter harte.

Weer op weg houden we na zo’n twintig minuten bij de splitsing C608 en C611 links aan zoals Truus zegt en Paul ons ook al verteld heeft. Hier bij Wulgulmerang East wordt de C608 de Snowy River Road genoemd en die gaat na zo’n 10 km van een asfaltweg over op een dirtroad (gravelweg) die pas na zo’n 80 km weer een asfaltweg wordt. Maar dat weten we niet en maar goed ook, want of we anders deze weg genomen hadden?

Het is een prachtige bergweg, dan weer dalend en draaiend, stijgend en draaiend en draaiend en draaiend. Harder dan 40 km/uur gaat het meestal niet want het blijft opletten je probeert zoveel mogelijk de kuilen, bobbels en rillen te ontwijken maar dat lukt niet altijd en door de onoverzichtelijke bochtige weg heb je geen idee of en wanneer je iemand tegen gaat komen en veel ruimte om te passeren is er meestal niet. Twee keer moeten we de auto wat achteruit rijden om een tegenligger de gelegenheid te geven om te passeren. Misschien dat er op de 80 km dirtroad een tiental auto’s ons gepasseerd is? Af en toe stoppen we voor een paar foto’s. Niet ver voor Jacks Lookout, een punt waar je een prachtig uitzicht hebt op de Snowy River, zien we een Emoe met haar jong de weg oversteken, nee geen foto.Na 30 km op deze bergweg te hebben gereden rijden we de staat New South Wales binnen en heet de weg waarop we rijden de Barry Way. Na nog eens een kleine vijftig km dirtroad begint bij Ingebira Gap tot onze vreugde een asfaltweg, waar je nog steeds uit moet kijken voor gaten in de weg maar die gelukkig gaandeweg steeds beter wordt. We rijden na zo’n vijf uur rijden rond half drie Jindabyne binnen en zoeken op aanraden van paul een lunchroom bij Nuggets Crossing een winkelcentrum, maar als we naar binnen stappen blijken we een half uur te laat, de keuken is dicht. Dan maar naar de bakery voor een pie. En als we die op hebben gaan we op zoek naar ons onderkomen voor de komende twee nachten. Tweeminuten later parkeer ik de auto bij de receptie van het NRMA Jindabyne holidaypark. Hier hebben we een studio met een lijkt wel meer dan Kingsize bed, ik verheug me al op een heerlijk nachtje slapen.

We frissen ons beiden op, zit even wat foto’s te bekijken en ik begin met wat steekwoorden voor het verhaal terwijl Fina op het internet op zoek gaat naar een eetgelegenheid. En die vindt ze 800 meter verder op en aangezien we beiden geen puf meer hebben pakken we de auto en zitten niet zo heel veel later bij Emporium, waar we samen uit een schaal ‘fries and pulled beef’ zitten te eten. Hierna nog even naar Woolworths voor wat boodschappen waarbij we bij een zelfscan kassa vriendelijk door een medewerkster geassisteerd worden en rijden dan naar ons onderkomen. We drinken nog en bakkie en dan na het grootste deel van de dag te hebben verhaald ga ik slapen, Fina ligt er al een tijdje in.