13 november, Melbourne - Promised Land, Tasmanië

Vandaag gaan we met z’n vieren op vakantie naar Tasmanië. Als de wekker gaat ben ik allang wakker en net uit bed, Fina was al eerder uit bed en nee, het is geen wedstrijd tussen ons. Douchen, aankleden, een paar rozijnenboterhammen smeren en met kaas beleggen, een dubbele eet ik vast op want met lege maag ga ik niet op pad. De rest stop ik maar in m’n jaszak, de anderen hebben geen behoefte aan zo’n vroeg ontbijt. Iedereen is geconcentreerd bezig om op tijd klaar te zijn en iets later dan gepland stapt Saskia achter het stuur van haar Suzuki en gaan we op weg richting Tullamarine het internationale vliegveld van Melbourne. De auto wordt mooi op tijd op een lang parkeren parkeerplaats gezet en met een shuttlebus rijden we naar de vertrekhal, alleen staat er als we uit de bus stappen overal Arrival en nergens Departure. We lopen wat heen en weer maar weten het niet en de tijd gaat door. Saskia spreekt een paar officials aan en het blijkt dat we naar binnen moeten en dat de eerste verdieping voor departure is. Bij departure proberen we in te checken maar het lukt niet. Ook hier lopen we wat heen en weer, kijken op de borden maar komen niet verder. Saskia spreekt een stewardes aan, Keith is ergens anders aan het kijken, en de tijd tikt door. Gelukkig geeft de stewardess een duidelijke aanwijzing want we gaan naar de bagagecheck, onderweg plukken we Keith uit een of andere rij. We zijn nu aan de late kant en het wordt spannend, bij de check komen we er zelf gemakkelijk door maar Keith’s laptoptas wordt apart gelegd en die van mij ook en ook mijn trolley neemt een afslag. De controleur neemt echter geen aanstalten om van z’n plaats te komen en iets met de apart gelegde items te doen, dus ik spreek hem netjes aan en vertel dat we laat zijn. Het blijkt dat m’n deo meer dan 100 ml bevat en dat de IPad en laptop uit de laptoptas moeten, de E-reader er ook maar gelijk uitgelegd want verder oponthoud kunnen we ons niet veroorloven. Als we door de controle zijn blijkt Saskia vooruit te zijn gegaan maar niet de goede richting op. Ik kijk snel bij departure en zie Devonport,gate 24 staan. Maar Keith is scherp, het is Gate 28, Gate 24 is voor een latere vlucht. We gaan met z’n drieën zo vlug we kunnen naar Gate 28 en ik met m’n lange benen ben er het eerste. Van afstand zie ik nog twee officials staan, iedereen is al aan boord. Maar ik heb geen boardingpass die heeft saskia in haar telefoon staan en die komt even later gestressed aanlopen. Hoe het verder gegaan is weet ik niet meer helemaal maar uiteindelijk kunnen ook wij boarden. We stappen als laatste passagiers in. Pff.

We hebben een goede vlucht van zo’n een uur en twintig minuten. Er is tijd voor een flesje water en even later koffie en een muffin en in mijn geval Ginger Beer en heb ik mooi even tijd om het stukkie wat me al een tijdje in gedachten is te lezen, sneller dan verwacht zet het vliegtuig de daling in en rond een uur of tien staan we in de aankomsthal. We wachten op onze trolleys die op de conveyerbelt binnenkomen, omdat het een klein vliegtuig was moesten onze trolleys in het ruim.

Ik heb in Nederland bij Holiday Car een auto geboekt en er is wel een balie met Avis, Hertz, Budget en Europcar maar die kunnen ons niet helpen. Holiday Cars heeft het uitbesteed aan Bargain Car maar geen spoor van de auto en geen idee waar we ons moeten melden. We proberen Bargain Car te bellen maar geen succes. Met Holiday Cars gebeld, die doen ook hun best Bargain Cars te bellen maar ook geen geluk. Saskia belt en ik probeer contact te krijgen, plegen diverse telefoontjes maar komen niks verder. Inmiddels vertrekt iedereen. Echt letterlijk. We blijven alleen op de Airport achter

Omdat Keith de conveyerbelt die al die tijd doorloopt terwijl er niemand op de hele airport aanwezig lijkt te zijn wil stopzetten drukt ie op een knop, en ineens gaat het alarm af, verkeerde knop. Maar ook nu verschijnt er niemand alleen is het geluid wel irritant. Saskia en ik gaan naar buiten en blijven proberen om contact te leggen. Buiten staat Matthew die vanuit de UK gekomen is en nu al een uur op een taxi staat te wachten. En die terwijl wij van alles proberen op een gegeven moment daadwerkelijk met een taxi wegkomt want echt waar net als binnen is er buiten ook geen kip te bekennen. Keith stelt voor om een taxi te nemen, hij heeft al wat rondgebeld, om maar naar onze locatie te gaan en het morgen weer te proberen. Ik ga liever voor vandaag een andere auto huren bij de lege balies van de verhuurbedrijven zie ik een telefoonnummer staan en Saskia gaat even bellen. Ze krijgt contact met Europcar en die hebben wel een auto maar ze zitten ergens anders in Devonport, bij de haven waar de ferry aanlegt.

Buiten komt een taxi aangereden, of ik Matthew ben? Nee Matthew is al weg maar wij willen wel graag mee, als we hier maar wegkomen. Als wij op weg zijn komt de taxi aanrijden die Matthew heeft weggebracht en die Saskia had belooft ons op te halen. Niet leuk, gelukkig voor onze gemoedsrust had ie meer dan 20 oproepen staan dus zonder werk zit ie niet.

Bij Europcar kunnen we naar binnen en het is hier prettig warm en de vrouw achter de balie vindt het prima asl wij hier even wachten want het is ons onderweg gelukt om even contact te hebben met Bargain Car, hij zou terug bellen en daar willen we even op wachten, misschien wordt het toch nog wat want ik kreeg het gevoel geflest te zijn. Maar nee hoor, na een kwartier komt er dan toch iemand aan met een nette SUV. De bagageruimte is wat aan de kleine kant voor onze spullen en de boodschappen die we nog willen gaan doen. De man, de vriendelijkheid zelve die ook geen idee had waar we zouden arriveren, want dat was blijkbaar niet (goed) niet gecommuniceerd, zegt dat er vanmiddag voor vier uur een Nissan X-trail ingeleverd wordt en die is groter. We mogen de SUV die we nu hebben gedurende die tijd gebruiken om de nodige dingen te doen. Keith wil boodschappen gaan doen maar wij willen eerst even wat drinken en eten. En zo gebeurt het dat Keith ons in de buurt van een bakery afzet alleen boodschappen gaat doen en wij eventjes lekker bijkomen van het gedoe. Tegen half drie komt Keith de bakery binnen, Saskia heeft dan net bericht gehad dat de auto rond drie uur voor ons beschikbaar is. Dus gaan wij rustig weer terug van waar we de auto hebben meegenomen en als we even gewacht hebben komt er een vrij nieuwe Nissan X-trail aangereden en kunnen we ruilen.

Vijf uur later dan gepland gaan we op pad naar ons eerste onderkomen, geloof het of niet, de naam is ‘Last Resort’. Het is een fijne grote auto en hij rijdt lekker, als ik een klein uur later bij de receptie parkeer krijgen we de sleutels van ‘Dad’s cottage’. Het huisje, niet het nieuwste van het nieuwste, maar het is er gezellig en behaaglijk nadat Keith ervoor gezorgd heeft dat overal de verwarming ingeschakeld is. We bespreken wat we morgen gaan doen want de weersverachting is niet direct om te juichen, het gaat de hele dag regenen en zin in wandelen hebben we dan niet. Er zijn grotten n de buurt en Launceston een grotere stad is een uur rijden hiervandaan, klinkt goed gezien de omstandigheden. Keith zorgt voor het eten, Lekkere kip en pasta en aardappelsalade. We zitten wat na te praten en terwijl Keith naar bed gaat doen nog een paar spelletjes Uno. Hierna gaan de meiden ook naar bed en probeer ik nog wat van vandaag op papier te krijgen en even voor half twaalf zoek ik zachtjes ook m’n bed op. Het was me het dagje wel.