17 november, Tarraleah - Hobart

Prima geslapen, geen last gehad van de Spaghetti Bolognese waarschijnlijk omdat Keith lamsvlees heeft gebruikt. Ook al ben ik er om half acht uit en om acht uur helemaal het heertje ben ik toch weer de laatste maar ach, er zal hoe dan ook altijd iemand de laatste zijn.

Saskia heeft vanmorgen havermoutse pap gemaakt en met stukjes peer en maple syrup is het smullen geblazen in de eetkamer. Na het ontbijt zet ik in de kamer de stoelen en de bank weer op hun plaats en maak de open haard schoon. Intussen zijn de anderen bezig met afwassen, afdrogen en met de etenswaren uit de koelkast en vriesvak in tassen te doen, een terugkerend dagelijks ritueel. We zijn er teveel van uit gegaan dat we overal wel ons eigen kostje konden/moesten koken maar da’s dus niet altijd het geval en dus hebben we nog steeds meer dan genoegetenswaren mee te sjouwen. Als iedereen z’n ding gedaan heeft laden we de koffers en tassen in en vertrekken ook vandaag rond een uur of tien en rijden even later op de A10, de Lyell Highway richting Hobart, de hoofdstad van Tasmanië. Het zal een kleine twee uur duren en aangezien Keith om elf uur even contact met een collega moet hebben is onze eerste en enige stop vandaag Gretna. Bij het Gretna Green Hotel stoppen we voor een kop koffie en fris voor de dames, Keith heeft later een biertje. De naam Gretna Green maakt mij nieuwsgierig, hebben ze dit toevallig gekozen vanwege groene omgeving van Gretna of is het een knipoog naar het beroemde Gretna Green in Schotland. Desgevraagd bekennen de jongelui nooit van Gretna Green te hebben gehoord. De jeugd van tegenwoordig…. prachtige mensen of ze nu flink getatoeëerd zijn of niet.

We rijden door naar Hobart en merken dat we weer in de bewoonde wereld komen, we hebben weer bereik. Hobart is aan de oceaan gelegen en door bergen omgeven, een uitgestrekte stad zoals er hier down under zoveel zijn. We brengen onze spullen in het hotel of hostel of hoe je het ook noemen wil en gaan op pad naar de Cascade Brewery die Keith op z’n lijstje had staan en waar we lekker in het zonnetje gezeten ons het eten goed laten smaken. Keith heeft daarnaast nog een selectie van vier bieren gemaakt voor de beertaste.

Hier in de buurt is vroeger een vrouwengevangenis geweest en na een kleine wandeling blijkt dat er bij de gevangenis een fabriek heeft gestaan. We gaan naar binnen en daar zijn twee vrouwen die ons wel erg graag een rondleiding voor vijftien dollar aanbieden maar dat hebben we er niet voor over en dus gaan we weer langs dezelfde weg terug en rijden naar ons onderkomen, er vlakbij is de Woolworths carpark en daar laten we de auto voor de nacht staan en gaan naar ons hostel waar we ons kunnen opfrissen. Fina gaat tekenen en ik sla aan het googelen want onderweg heb ik verschillende elektrische steps zien staan die ze hier scooters noemen en ben nieuwsgierig hoe dit werkt, ik download de BEAM app en vul m’n gegevens in. Misschien kunnen we vanavond met z’n vieren op die manier even de stad verkennen. Keith is de stad in om een paar whiskey’s te proeven waar Tasmanië naast wijn en gin om bekend is. We krijgen een pin drop van Keith en dit is een mooi moment om het scootergebeuren te gaan proberen. Maar bij een scooter aangekomen moet ik nog wat bankgegevens invullen maar daar heb ik hier nu geen zin in, ik ga wel lopen. Later loop ik met Keith over de esplanade op zoek naar een leuke gelegenheid om te eten. De dames laten ons weten dat ze onderweg zijn en dus nu dan toch maar de app werkend maken en als de meiden arriveren gaan we op pad, tenminste…. Keith krijgt die van hem niet aan de praat terwijl Fina en ik rondjes aan het rijden zijn, wat best wel leuk is maar Fina heeft het snel genoeg gezien en geeft haar step aan Saskia en inmiddels is Keith ook up and running. We rijden een half uurtje rond terwijl Fina foto’s neemt. Ik kan me voorstellen dat als je hier in de stad woont je er wel gebruik van maakt.

We gaan eten bij een klein restaurantje, Mako’s Seafood. Hier is het redelijk rustig zitten, het eten is niet haute cuisine maar onze trek is gestild en we wandelen terug naar ons hostel. Onze schilder belt om ons nog even over de voortgang bij te praten, stuurt gelijk ook weer wat foto’s mee. Hij doet goed werk en daar zijn we echt blij mee. We zijn erg benieuwd hoe de hal, het toilet en de keuken er straks in het echt uit zien.

Op m’n mail komt er een berichtje binnen van Beams, ze brengen me $ 158 in rekening wat me lichtelijk overdreven lijkt voor een half uur pret. Terwijl ik een reactie via de app stuur komen Saskia en Keith langs met cheesecake voor bij de koffie en vragen of we zin hebben om nog even de stad in te gaan maar daar hebben we beiden geen oren naar. We wensen de jongelui veel plezier, wij gaan er vroeg in vanavond. Als ik later mijn mail nog even check zie ik dat er een reactie van Beam is, er is iets misgegaan met het afsluiten van de rit waardoor ze me voor twee scooters twee uur in rekening hebben gebracht maar het hele bedrag wordt geretourneerd. Het kost ons dus niets. Ik stuur het berichtje door naar onze groepsapp en ga slapen.