18 November, Hobart - Bicheno

We hebben vanmorgen op onze kamer ontbeten, hier hebben we alle ruimte, nog niet eerder zo’n grote kamer gehad. We hebben een inpandig balkon waar we lekker in de zon kunnen zitten maar de meiden hebben de voorkeur voor binnen. Saskia ontbijt bij ons want Keith’s ontbijt bestaat uit een paar koekjes en een afvalsapje. We willen vandaag om half tien op pad want we hebben tickets voor het Mona museum voor tien uur en volgens afgesproken tijd gaan we op pad. Het is maar een kwartiertje rijden naar het Mona en vanaf de parkeerplaats, we vinden een plekje vlak bij de in/uitgang is het een tien minuten lopen naar de hoofd ingang. Het ziet er allemaal strak vormgegeven en goed onderhouden uit, er is veel gebruik gemaakt van ijzer en de het roestbruine geeft een mooi effect. Mona is ondergronds en dus is de ingang op de bovenste verdieping en de bezoekers wordt aangeraden om beneden te beginnen waar de bar en de toiletgroepen zijn. Het is een museum die een heleboel stijlen en onderwerpen herbergt, die wil prikkelen en uitdagen en waarvan ik zelf een machine die met water woorden ‘schrijft’, het allerleukste vind. Het neervallende water word verlicht en zodoende kun je de random woorden die achter elkaar naar beneden vallen heel duidelijk lezen. Er zijn ook dingen die ik niet waarderen kan maar al met al is dit museum best de moeite waard om te bezoeken. Ook absoluut mooi is dat ze de rotswanden niet verstopt hebben maar de steensoort waarin het museum is uitgegraven gewoon ongepolijst laten zien. Door de verlichting komen de prachtige kleurtekening van de steenlagen mooi naar voren. Na zo’n twee uur ronddwalen hebben we het wel gezien en ervaren en gaan we naar buiten. Keith is al eerder gegaan en heeft een plekje gevonden bij een groot grasveld waar eten, drinken en ijs te krijgen is. Hier speelt ook een trio country muziek. Met het prachtige weer en al de mensen die her en der op bankjes of kussens op het grasveld zitten heeft het wel iets van een festival. We bestellen wat te eten bij de ene tent en drinken bij een andere en zoeken een plekje op waar we kunnen zitten eten. Maar eerst loop ik met Keith naar de auto waar hij zijn bagage uithaalt. Hij vliegt vanmiddag weer terug huis want Levi komt thuis. De uber die Keith heeft besteld is onderweg, ik neem afscheid en loop weer terug naar de meisjes en m’n plant based burger. Als we uitgegeten zijn kopen Saskia en Fina nog een hoorntje ijs, blijven een tijdje staan kijken en luisteren naar de live muziek. Er staat een hummeltje direct voor de artiesten door zijn moeder aangemoedigd onbevangen te bewegen. Leuk hoe een kind gewoon IS.

Om een uur of twee rijden we bij Mona vandaan op weg naar Bicheno. We rijden door een afwisselend landschap en ineens stuurt Truus ons een dorpje binnen en rijden we even later over een dirtroad. Misschien hebben we ergens een afslag gemist? Gelukkig rijden we na een paar kilometer weer op een asfaltweg, dit schiet tenminste op. Na anderhalf uur rijden vinden we het mooi, slaan een onverhard weggetje in en zetten de auto aan de kant om even de benen te strekken. We doen hier een spelletje, ik trek een streep over het weggetje en we gaan op een meter of zes afstand staan en gooien ieder een steen richting de streep, wie het dichtst bijkomt heeft een punt, ga je eroverheen dan ben je af. Ik heb het eerst de afgesproken vijf punten en het einde van het spel betekent dat we weer gaan rijden, we kunnen er weer tegen. Een uur later rijden we Bicheno binnen en melden ons bij de receptie van Beachfront Bicheno. Een lieve oudere mevrouw begroet ons vrolijk en maakt een opmerking over het weer, dat ze de afgelopen dagen snertweer hebben gehad maar nu is het lekker zonnig en warm. Het zal best beroerd weer zijn geweest want ze herhaalt het een paar keer. Later begrijp ik dat ze waarschijnlijk ook vanwege het winetasting festival dit weekend, zo blij is met het goede weer.

We krijgen met de keycards de nodige informatie over dineren en ontbijt en rijden even later naar onze motelkamer die ruim, schoon en netjes is. Er staat een tweepersoonsbed en twee eenpersoons bedden. De verdeling is gemakkelijk gemaakt. We gaan even buiten kijken, er is een pool maar die is in onderhoud. Een picknicktafel staat op z’n kant tegen het hek dat de pool omgeeft en we verplaatsen deze maar naar het grasveld voor onze kamer, wel zo handig. We besluiten niet uit eten te gaan, ons diner zal bestaan uit soep en de leftovers van Tarraleah, de spaghetti Bolognese.

Maar eerst gaan we wandelen want hier vlakbij heb je een whale watch uitkijkpunt, een blowhole en een plek waar je in de schemer pinguïns aan land kunt zien komen. We besluiten het pinguïn gebeuren te laten voor wat het is, mede doordat we bij Cradle Mountains met iemand hebben gesproken die vertelde dat je die kleine pinguïns maar nauwelijks kunt zien. We wandelen langs een mooi strand met even zo mooie rotsen richting de whale watch maar dat blijkt toch verder dan gedacht en nadat we met een local hebben gesproken laten we de whale watch voor wat het is want hij heeft al maanden geen Whale gespot en de klim naar het uitkijkpunt is een stevige, verteld hij. Wel is er anderhalf uur geleden een groepje dolfijnen waargenomen en wat dat betreft zijn we dus te laat, maar wie weet. Aangezien het enige overgebleven thing to do verder is dan gedacht loop ik terug naar ons motel om de auto op te halen. Even later stappen de meiden in en rijden we gezamenlijk naar de blowhole waar getuige een informatiebord ook de plek is voor de pinguïn watch. De blowhole is een leuke verassing. De zon schijnt heerlijk, de rotsen zijn gemakkelijk toegankelijk en de rotspartij die maakt dat het water van tijd tot tijd door een nauwe opening omhoog spuit maakt het mogelijk er vlakbij te komen. We vermaken ons hier prima net als een paar Aziatische jongelui die bij elke blow om en om een andere pose aannemen, ik weet niet hoeveel foto’s die twee wel niet hebben gemaakt maar ze hebben in elk geval dikke pret en wij doen mee en juichen als er weer een flinke spuit water de lucht ingaat.

Na een tijdje hebben we het wel gezien, de meiden zitten lekker op de rotsen van de zon en het uitzicht te genieten en ik vermaak me een beetje door wat over de rotsen te klauteren. Als we weer naar ons motel gaan zijn we blij dat we de auto bij ons hebben. Geen dolfijn gezien trouwens.

Voordat we op pad gingen hebben we bij de receptie gevraagd of we wat borden en bestek konden lenen en dat was geen probleem bovendien vertelde ze is er een microwave in de wasserij, een ruimte vlakbij de receptie, aanwezig is. De soep maken we warm door de zak in de waterkoker te doen en deze een aantal keer in te schakelen en dit werkt prima. Met de spaghetti wagen we het maar niet, die gaat in de magnetron. We nemen een bord, de twee zaken spaghetti en een handdoek mee en een kwartier later zijn we terug met ons door de handdoek warmgehouden diner.

En we eten er smakelijk van en er blijft gelukkig maar weinig over. Want eten weggooien is iets waar we beslist niet van houden. We doen na het eten nog wat spelletjes en dan is ook deze dag voorbij.