Morocco here we come

Zondag15 sepember
Vanmorgen om 4 uur uit bed, niet zo goed geslapen, dekbed was een beetje te warm, maar goed, na een koude douche helemaal fris. Een kwartier later dan gepland verlaten we stilletjes ons logeeradres en gaan we richting Eindhoven. Nadat we onze auto bij een budgetparking hebben neergezet worden we om 6 uur door een shuttlebus bij de luchthaven afgezet. Om 7:15 gaat ons vliegtuig dus zijn we prima op tijd. Even de extra (geleende) koffer ingecheckt, iets wat we zelf moeten doen. De tijd is voorbij dat er van alles voor je gedaan wordt. Aangezien we nog niet hoeven te boarden is het tijd om een verdieping hoger een bakkie troost en een chroisantje te nuttigen. Er is hier geen info m.b.t. tot boarden. Als we opstappen is het twintig voor zeven en op het departure scherm staat boarden maar niet welke gate. Even gevraagd en er wordt ons verteld dat we die info kunnen vinden nadat we door de douane zijn geweest. Oops, is ook zo dat moet ook nog. En zo heb je ineens minder tijd dan je had gedacht.
We zetten er de pas in en komen best wel vlot door de controles maar de tijd dringt dus met ferme pas naar gate 9. Daar staat nog een rij te wachten dus nog problemo, totdat.......
Heb jij mijn mobiel vraagt Fina, nee dus. Alle zakken en de koffers gecontroleerd maar geen mobiel. Ik in grote stappen terug naar de bagagecontrole maar hier hebben ze niets gevonden. In hetzelfde tempo terug en de rij blijkt al behoorlijk geslonken. Het zal inmiddels ook zo'n 7 uur zijn. Ik heb mijn boardingpas wel op mijn telefoon beschikbaar maar die van Fina niet meer. Nadat ik die haar gisteren had toegestuurd heb ik hem van mijn telefoon verwijderd om de boel een beetje overzichtelijk te houden.
Bij de desk blijken Fina's mooie blauwe ogen onvoldoende en het feit dat er gezegd wordt, we sluiten over 1 minuut maakt het er ook niet beter op.
Maar een flitsende actie van mijn kant, mail opzoeken, openen en boarding passen opnieuw downloaden maakt dat we toch mee kunnen. Het is nog een eindje lopen naar het vliegtuig. Als we onze zitplaatsen hebben opgezocht komt een stewardess naar Fina toe en vraagt of ze haar telefoon kwijt is en als Fina bevestigend antwoord krijg ze haar telefoon overhandigd. En zo komt alles toch weer op z'n pootjes terecht.
We gaan een kwartier later dan gepland, de lucht in. Het zal toch niet aan ons gelegen hebben?
Na een goede vlucht komen we op Menara, Marrakech international airport aan. Nadat we onze koffer van de band hebben gehaald en vlot door de douane zijn gegaan, gaan we onze huurauto ophalen. De kioskjes van alle autoverhuurbedrijven behalve die van Hertz zijn gesloten. Ze zullen pauze o.i.d. hebben. We gaan naar de grote parkeerplaats waar Europcar ook is vertegenwoordigd en na het nodige papier en controlewerk (foto's van beschadigingen genomen) kunnen we met onze Yaris op pad. Alleen hoe komen we Marrakesch uit. Als we staan te prutsen om Google maps aan de praat te krjjgen en we verteld hebben waar we heen willen, roept een van de medewerkers een man op een brommer, die gaat ons voor. Als de brommerman na een twintig minuten aangeeft dat we het nu zelf wel kunnen stoppen we aan de kant van de weg. We willen hem een pak stroopwafels geven want we waren op de luchthaven vergeten om dirhams (Marokkaanse munteenheid) te kopen, maar hij weigert resoluut. Tja dan niet. Als ik nog eens check of dit inderdaad de weg richting Ben Mellal is en we zodoende via Afourer naar onze eindbestemming Ouaouizerth  komen  kijkt hij me aan, nee dus. DIt is de weg naar Ouarzazate.
Niet goed dus, maar welgemoed klimt de brommerman weer op z'n brommer en crossen we weer zo'n twintig minuten of meer door Marrakesch. We nemen uiteindelijk op een ietwat vervelende manier (voor Fina dan) afscheid. Hij vroeg toch wat vergoeding en euromunten kon hij niets mee maar Fina had alleen maar 20 euro in de portomonnee, dat dan maar op aandringen van mij gegeven.
We kunnen nu in elk geval op pad. Omdat er in 7 jaar nogal wat veranderd is, overal wordt gebouwd en aan de wegen gewerkt, herken ik eigenlijk niets en dan vraag je je af of toch niet verkeerd zit maar na verscheidene keren vragen en één keer een verkeerde weg ingestuurd te zijn gaan we van de hoofdweg af richting Afourer. In Afourer geprobeerd wat dirhams te krijgen maar de bancomat doet niet wat wij willen. Dan maar verder, bij de auto staan een zestal jeugdige jongens en meisjes die het bar interessant vinden om met buitenlanders te praten. Maar we moeten verder en buiten is het met 30plus eigenlijk te warm. Het is nog 27 kilometer de bergen in en we kunnen beginnen af te tellen maar als we bij 0 zijn zie ik wel iets bekends maar op een totaal andere plek dan ik verwachte. Schijnbaar heb ik iets gemist en hebben we een omweg gereden. Maar als we dan uiteindelijk rond 5 uur aankomen is alles vergeten.
Het weerzien is hartelijk en vol emotie. Het is moelijk om iemand waar je veel van houd zo hulpeloos te zien liggen maar de blijdschap van het elkaar kunnen zien en vasthouden/omhelzen voert de boventoon.

Het eten is als vanouds, overbodig om te zeggen, overvloedig en lekker. Moeilijk om te stoppen maar m'n maag waarschuwt op tijd en Hafida's 'eat more' kennen we inmiddels goed genoeg.

We mogen kiezen waar we willen slapen, in de ontvangstkamer of in het huis van buurvrouw Iza, die dan hier gaat slapen. Ze biedt het ons graag aan maar we besluiten uiteindelijk toch 'thuis' te slapen.
Er komt deze avond nog wat bezoek voor Hafid, kollega's van vroeger want Hafid is dit jaar met pensioen gegaan. Tareq komt langs, die hebben we ook al een tijd niet gezien. Leuk om herinneringen op te halen en te horen van zijn baan als meester op een primary school.
Om een uur of elf zoeken we ons bed op en gaan slapen.