Maandag 9 oktober, Eindhoven-Marrakech

Gisteren zijn we uit de samenkomst direct doorgereden naar Michel en Nevily in Apeldoorn, hier hebben we dus overnacht. Het scheelt ons vanmorgen wat tijd want vandaag vliegen we naar onze familie.

Om even voor vier gaan we eruit, even een koude douche en als ik beneden kom is Fina al lang klaar en is bezig met boterhammen smeren. We nemen nog een kop thee met een boterham en gaan iets later dan gepland tegen kwart voor vijf op pad. De rit loopt voorspoedig, er is maar weinig verkeer op de weg. Met nog een tien minuten te gaan rijd ik verkeerd. Gelukkig scheelt het qua tijd niet zoveel, volgens Google maps kunnen we als alles verder goed gaat iets over zes de auto parkeren. Als alles goed gaat… ineens gaat het lampje van de motor branden en ook een geel driehoekje. Tja wat moet je, we zitten op de snelweg, ik rijd gewoon door maar even later branden er nog meer lampjes en de auto gaat steeds langzamer, er is iets mis met het hybride gebeuren. Auto even aan de kant, uit en weer aan, nu alleen weer motor en driehoekje ook niet wat je wilt maar ik kan in elk geval weer gas geven, dus verder maar weer. Tien minuten over zes zijn we bij Schipperstop maar er is niemand aanwezig. Volgens een briefje is blijkbaar de enige op dit moment werkzame werknemer met een busje naar het vliegveld. Via een 4 punten systeem gaan we de auto aanmelden, parkeren, onszelf aanmelden en bij de ‘bushalte’ staan. We kunnen niet anders doen dan afwachten, met een uur vertrekt ons vliegtuig wat het wel wat spannend maakt. Maar gelukkig komt niet veel later de verwachte chauffeur. We hebben het nog even over onze auto en wat de opties zijn en gaan dan op weg.

Maar als we later afgezet worden en even over half zeven het luchthavengebouw naar binnen gaan loopt verder vrijwel alles op rolletjes. Alleen vinden ze Fina’s pantoffels verdacht maar na negatief getest te zijn op drugs kunnen we verder. [e-1f605]

Aangekomen bij de gate kunnen na een paar minuten al boarden maar jeetje we moeten buiten wel een paar honderd meter lopen onderwijl verschillende Transavia vliegtuigen passerend. We vragen onszelf af of we wel goed lopen en anderen blijken met dezelfde vraag te zitten. Maar als we uiteindelijk bij het laatste vliegtuig zijn kunnen we de trap op en vinden onze plek, lekker ruim bij de nooduitgang. Aangezien het donker is bij het opstijgen eten we een paar boterhammen want daar waren we niet aan toegekomen.

De vlucht verloopt prima, in no time zetten we de daling naar Marrakech Airport Menara in, maar op een gegeven moment maken we een paar rondjes in de lucht omdat de IMF annual meeting uitgerekend in Marrakech en uitgerekend vandaag van start gaat en dat geeft extra drukte op het vliegveld.

Maar eenmaal geland gaat de paspoort en bagage controle best vlot, men is professioneler geworden. Het luchthaven gebouw is trouwens vergeleken met vier jaar geleden behoorlijk gegroeid, ik ken er weinig van terug.

In de ontvangst hal heb ik Hafida het eerst in de gaten even later ziet ze mij ook. Wat een ontvangst, loslaten wil ze niet en ik word bedolven onder kussen.

Even later krijgt Fina dezelfde behandeling.

Dan gaan we op zoek naar de shuttlebus, die ons naar de locatie waar de huur auto’s staan zal brengen. Maar ik zie niets, een behulpzame man zorgt ervoor dat iemand van local-cars geroepen wordt. We lopen naar een hoek van het parkeerterrein waar op de achterkant van een sedan een man zijn kantoortje heeft. We krijgen een KIA Picanto mee en rijden op aanwijzing van Hafida naar het gebouw waar Oumaima werkt, pal naast het vliegveld. Het duurt een tijdje maar dan komt Oumaima even naar buiten voor een warme begroeting. En het is al zo warm, zo’n 36 graden.

Hierna rijden we een paar kilometer naar de flat van Oumaima die aan dezelfde straat gelegen is en zetten de auto op een rare plek neer maar volgens Hafida staat ie zo goed. In de flat zonder lift klopt Hafida op vierhoog bij huisnummer 12 op de deur, beetje vreemd maar wie doet daar open? Saadia! Wat een ontroerende verrassing, ook nu weer dat heerlijk uitbundige welkom.

Ze is speciaal voor ons naar Marrakech gekomen, een busreis van drie uur.

Tegen tweeën gaan we ontbijten want volgens hen hebben we nog niet fatsoenlijk ontbeten. Ik laat me door Hafida verleiden om meer te eten dan nodig, ik ben gewaarschuwd. :)

De rest van de middag brengen we door met praten en thee en koffie drinken, van de bijgaande hapjes nemen we maar nauwelijks iets.

We hadden geen idee hoezeer de dood van Hafid bij haar ingeslagen is. Ze is een jaar of drie volledig van de kaart geweest. Wist niet meer hoe te praten, schrijven ging ook niet, zelfs koken, normaal haar lust en haar leven ging niet meer.

Het niet doorgaan van ons bezoek vorig jaar heeft haar en de anderen ook veel verdriet gedaan. We hadden geen idee dat het zo’n impact heeft gehad.

.

Hafida en Saadia gaan bezig in de keuken, gelukkig blijken we de lunch over te slaan. Het avondeten is een koude schotel met allerlei groenten en rijst en teveel spiesen met gegrilde kip waarbij het brood natuurlijk niet kan ontbreken.

Als Oumaima om een uur of zeven thuiskomt is er weer die warme begroeting en geniet ze ondertussen honderduit in het arabisch pratend met moeder en tante van het avondmaal.

We gaan op tijd naar bed want naast het om vier uur opstaan maakt de warmte dat we erg moe zijn. Er zijn twee slaapkamers waar onze gastvrouwen slapen, in de kamer worden kussens van de banken gehaald en met lakens en kussenslopen wordt ons een bed klaargemaakt. We vallen ondanks het lawaai van mensen en verkeer toch snel in slaap.

Tegen half elf wordt er op de deur geklopt en ik waarschuw Hafida die naar de deur gaat en gelijk ook maar het groot licht aandoet, ja nu zijn we klaarwakker.

Hafida stapt naar buiten en blijft weg, ik doe het licht weer uit en merk later dat Oumaima ook naar buiten gaat en nog weer later gaat ook Saadia stiekem naar buiten.

Wat is er aan de hand… ik hoor naast de andere geluiden ook mensen discussiëren totdat een vrouw met een harde stem blijkbaar het dispuut beëindigd want het wordt ineens een stuk rustiger. Ben toch wel benieuwd wat dit allemaal voorstelt. Rond half twaalf komen de gastvrouwen weer binnengeslopen maar voordat die gaan slapen is er eerst een tijdje een druk door elkaar heen gepraat. Blijkbaar doet dat de adrenaline voldoende zakken, ik weet niet wat eerst komt, ik in slaap of de dames die stil vallen.