Dinsdag, 10 oktober, Marrakech

We hebben redelijk geslapen, ‘t is even wennen die harde banken. Oumaima gaat na een knuffel de deur uit en ik ga me douchen, nou ja douchen, er is het een en ander stuk dus staat er een teil onder een kraan en met een kommetje of een klein emmertje, net wat je voorkeur heeft gooi je het (in mijn geval) ‘koude’ water over je heen. Daarmee koel je enigszins af maar als je je vervolgende wat afdroogt en kleren aantrekt is het net of die zijn voorverwarmt wat niet echt lekker is want in no time ben je weer aan het zweten.

Later hebben we met ons viertjes ontbijt. Ik neem me voor niet teveel te nemen en dat lukt wonderwel. Ondanks Saadia’s scherpe oog, want die houdt goed in de gaten wat zij denkt dat we nodig hebben of dat nou drinken een tissue of extra brood is, het is er in no time. Prachtig mens die Saadia zowel van de buitenkant als de binnenkant, zo rustig, zo zacht, zo bescheiden, een mens om van te houden.

We doen deze dag niet veel omdat het ook weer vandaag flink boven de dertig graden is. We praten wat over toekomst en verleden. Gisteren was de fuzz omdat de huisbaas ineens (bij monde van zijn vrouw) met de mededeling komt dat er 200 dirhams bij de huurprijs opkomt en da’s zo’n 15% erbij. volgende maand gaat Hafida op zoek naar andere woonruimte en dat gaat wat anders dan bij ons. Via internet? Nou nee, ze kent iemand die lokaal goed bekend is en die dan voor haar rond gaat kijken.

We puzzelen wat, eten fruit, Fina slaat aan het tekenen en ik ben hiermee bezig.

Het eten bestaat uit een salade van koude fusilli, met stukjes biet, radijs, boontjes en iets wat proeft als stoofpeer maar wat volgens Hafida appel is.

Om zes uur belt Oumaima dat ze vrij is, we gaan haar oppikken want vanavond gaan we naar het centrum van Marrakech, met het beroemde plein Djema el Fna. De autorit is een avontuur op zich want het gaat hier iets anders dan in Nederland. Het krioelt van de brommerrijders die er een sport van maken om in elk gaatje te duiken dat zich voordoet. Je moet ogen achter voor en opzij hebben maar vooral rustig blijven. En dat lukt prima, ergens vindt ik die chaos ook wel leuk.

Fina zit naast me en die chauffeurt mee wat het niet direct beter maakt want ze heeft regelmatig een schrikreactie met ditto geluid. Oumaima die weet waar we naartoe moeten en dus onze gids is heeft daar niet echt ervaring mee want de sturing is mondjesmaat, de drie op de achterbank kletsen honderduit, hebben dikke pret. Als we in de chaos van het centrum zijn zegt ze doodleuk ‘nu moet je hier ergens parkeren’. Fina zegt me linksaf te slaan want ze heeft een p-bord gezien. Ik sla het zijstraatje in en warempel daar blijkt een kleine parkeerkelder te zijn. We parkeren de auto en even later lopen we het Djema El Fna op. Vrijwel direct zit Fina bij iemand die haar hand versiert met henna. Dit zijn professionals want in no time is ze klaar. Het zijn wat bloemetjes en haar naam in het Arabisch. Gelukkig dat we onze familie bij ons hebben want Hafida zorgt wel dat we niet teveel betalen.

Ik stel voor wat sap te gaan drinken (heb goede herinneringen aan een vorige keer) daarna naar de souks te gaan en met koffie bij een cafe af te sluiten. Vers geperste sinaasappel sap voor mij en Fina en Saadia nemen een tutti frutti drankje bij de wagen van een vriend/kennis van Oumaima. Fina laat zich verleiden om even op de kar te komen en met een mooie rode fez op het hoofd laat ze zich samen met de sapmakers fotograferen.

We gaan verder maar in een andere richting dan waar volgens mij de souks zijn, desgevraagd zegt Hafida dat er in de souks nu erg veel mensen zijn en dat is voor mij reden genoeg om inderdaad een andere richting op te gaan. We besluiten naar een mall te gaan en nadat we nog wat foto’s hebben genomen wandelen we terug naar waar onze auto staat. Oumaima is weer de gids maar eerder dan ze het toegeven wil hebben we in de gaten dat we een beetje aan het rondrijden zijn maar zo kun je nog wat van de stad zien, als je tenminste tijd hebt om te kijken want het is alleen maar drukker en chaotischer geworden. Als we in een achteraf straatje terecht komen stapt Oumaima uit om de weg te vragen. Iemand loop met haar mee om de weg te wijzen en ze vraagt ons bij monde van Hafida haar te volgen. Het keren gaat prima alleen het op looptempo volgen van onze gidsen valt niet bij iedereen in de smaak, maar waarom zou je je daar ook druk over maken, de wandelende gidsen voor ons in elk geval niet. Later stapt Oumaima met nieuw opgedane kennis in en dirigeert ons naar… ja naar wat eigenlijk. Nog maar een keer vragen maar ook de aan de kant staande politie kan haar de route niet duidelijk uitleggen. Of misschien ligt het wel aan Oumaima want het is natuurlijk wat anders of je met de bus door Marrakech reist of dat je zelf de route moet bepalen.

Op een gegeven moment vinden we het welletjes en besluiten aan de chaos te ontsnappen en maar gewoon naar huis te gaan. We zijn allemaal moe. Ik was vergeten dat Oumaima al op tijd de deur uit was vanmorgen en na een dag hard werken eigenlijk wel aan relaxen toe was. We zijn na negenen thuis, drinken wat en hebben het over van alles en nog wat. Op tijd maken we ons klaar om te gaan slapen, het zal vast een betere nacht worden dan de afgelopen nacht.