Woensdag, 18 oktober, Azilal

Heerlijk geslapen. Vandaag wordt Marie, een vriendin van ons, Nederlander of misschien is Nederlandse het goede woord? We waren er graag bij geweest maar met onze agenda houd niet iedereen rekening. Mijn prachtige zussen Hilta en Tineke zijn als onze vertegenwoordigers aanwezig. We krijgen foto’s en filmpjes van een stralende Marie en Jihad doorgestuurd en terwijl we net beginnen aan het ontbijt is er even een whatsapp video moment.

Meryem heeft lekkere fluffy pannenkoeken gebakken. Die vullen goed want na twee stuks krijg ik al een seintje dat er niet veel meer bij kan.

Voordat Talal aan het werk gaat gaan we gedrieën met de auto naar deze stad om ergens een plekje voor vanmiddag te reserveren. We hebben gisteren om het Meryem gemakkelijk te maken, voorgesteld om met z’n vieren uit eten te gaan en gelukkig zagen ze dat wel zitten.

Ik parkeer de auto en we lopen naar Talal’s eerste keus maar Talal loopt een beetje verbaasd heen en weer, kan het restaurant niet vinden. Loopt even naar de overkant van de straat om de boel in ogenschouw te nemen en ziet dan dat het restaurant van voorkeur een renovatie ondergaat, alles is dicht en afgeplakt.

Terug naar de auto want het andere restaurant is een stuk verder en daar reserveert Talal voor ons vieren voor vanmiddag rond twee uur een Tanjia, een potje met runderstoofvlees.

We zetten Talal bij zijn werk af en rijden vandaar naar het M’Goun Geopark Museum. Voor 80 Dirham kunnen we naar binnen en er wordt gevraagd of we misschien een gids willen? Ja hoor dat willen we wel.

Hamin, van beroep archeoloog, stelt zich voor en vraagt waar we vandaan komen. Hij is enthousiast en vraagt ons hoeveel tijd we hebben, genoeg, maar misschien hadden we een timeframe aan moeten geven want we gaan diep. Nou ja er wat blijft allicht wat van hangen.

De regio waarin Azilal zich bevindt is tot geopark bestempeld o.a. vanwege de gevonden fossielen en de dinosporen die hier gevonden worden. Als ik zeg dat vlakbij waar wij wonen zich ook een geopark bevindt reageert hij gelijk met een niet helemaal goed uitgesproken maar duidelijk verstaanbaar ‘Hondsrug’. Hij had dit jaar de Hondsrug en in elk geval Naturalis in Nederland willen bezoeken maar dat is er door omstandigheden niet van gekomen.

We wandelen, ondertussen van deskundig commentaar voorzien, in een cirkel via een twaalftal ruimtes met elk hun eigen thema van big bang naar aardplaten naar de geologie van de regio naar de dinosauriërs naar de grotwoningen en weet ik veel wat, om uit te komen in het centrale gedeelte waar een enorm skelet van een hier in de regio gevonden dinosaurus (of een kopie ervan) staat opgesteld samen met een paar kleinere waaronder de mosasaurus die ook in Limburg gevonden is. We nemen afscheid van Hamin en rijden naar huis waar Meryem ons blij verwelkomt.

Als Talal thuiskomt van zijn werk en zich klaargemaakt heeft gaan we iets voor drieën weg, gelukkig voor m’n maag is het wat later geworden dan eerst de bedoeling was. Op de parkeerplaats waar ik vanmorgen ook even geparkeerd heb, hebben ze voor ons een plekje overgelaten.

Bij restaurant Anmon kunnen we ook boven zitten, geen moeilijke keus. Ik moet wel uitkijken voor m’n hoofd want rechtopstaan lukt niet maar rechtop zitten gelukkig wel. We vinden bij een open raam in de hoek een plek. Ik zie uit op de hoofdstraat, Fina op een zijstraat met de bergen op de achtergrond. Wat willen we drinken, voor ons cola en Fina wil graag iets zonder bubbels, een jus d’orange. Hebben ze niet maar geen probleem, de ober gaat de deur uit en komt even later met een halve liter pak sinaasappelsap terug.

Het eten haalt het niet wat Meryem ons op tafel zet maar daar was het ons ook niet om te doen. We wilden voor haar graag dat ze, hoewel ze koken leuk vindt, even een dag daar niet mee bezig hoeft te zijn. En ze geniet. Iets voor vijf zijn we uitgegeten, Fina wil betalen maar als we beneden bij de kassa staan geeft ze niet thuis want waar zijn die Dirhams nu gebleven? Ik heb nog wel 215 Dirhams (€ 21,50) in de portemonnee, net als ik betaald heb vindt Fina heel toevallig haar geld terug. ;)

We gaan eerst terug naar huis want voordat we ergens anders koffie of iets dergelijks gaan drinken willen Talal en Meryem eerst nog bidden.

Talal had van een collega een tip gekregen over een nieuw luxe restaurant. Het is iets buiten Azilal en het luxe kun je ook aan de buitenkant van het complex ook wel zien. Omdat ik naar wat later de eigenaar blijkt te zijn aanspreek in het Engels roept deze zijn dochter die goed Engels spreekt. We komen alleen voor koffie of iets dergelijks, geen probleem zegt ze en vraagt of we het e.e.a. willen bekijken en natuurlijk willen we dat. Voor het restaurant is er een mooi zwembad met eromheen allerlei zitjes, ernaast is een apart gebouw met een grote rijk gedecoreerde zaal voor bruiloften en partijen de zaal eindigt in een halve cirkel waar twee treden hoger een luxe bank en twee stoelen staan. Om beurten nemen we plaats en maken we wat foto’s.In een ander gebouw is er een hamam. Als ik de massage tafels zie kan ik me voorstellen direct in slaap te vallen bij een behandeling, ik kan het bijna voelen.

Voor Talal en Meryem is dit een wereld waar ze normaal nooit komen.

We gaan na de rondleiding bij het zwembad zitten waar Fina en ik cappuccino en Talal en Meryem een avocado drank nemen. Meryem vindt het tegenvallen, ik denk niet zoet genoeg of waarschijnlijk helemaal niet zoet. Maar ze wil ook niet iets anders, waarschijnlijk omdat het voor haar begrip te duur is.

Omdat Talal vanavond eigenlijk nog moet werken besluiten we het niet te laat te maken en bestellen verder niets meer. We nemen nog wat foto’s en gaan dan op huis aan. De rest van de avond brengen we met z’n drieën door, Meryem komt met een grote schaal met fruit en gaat een granaatappel te lijf en in no time ligt er een schaaltje vol met vruchtjes. Met dank aan Google translate kunnen we communicerenen soms moet je dingen even op een andere manier herhalen maar we hebben het goed samen. Meryem heeft de vrijmoedigheid gevonden om m’n telefoon die op tafel ligt te pakken om wat ze wil zeggen naar ons te uiten, we komen nader tot elkaar en dat uit zich ook fysiek we zitten gedrieën knus in een hoek bij elkaar. Soms zijn er geen woorden maar een lach en een traan kunnen soms zoveel meer zeggen.

Als Talal om een uur of elf thuis komt vraagt hij of we het leuk vinden om even zijn kantoor te zien. En zeker willen we dat wel.

De bewaker laat ons na een paar kloppen op de poort binnen. Je merkt bij Talal aan alles dat hij trots op z’n werk en werkomgeving is. Hij laat ons vrijwel alles zien, we zeggen dat we de toiletten wel geloven. Om half twaalf zitten we we weer thuis op de bank en is het tijd voor het desert, de lekkere cake met puddingvulling en die zelfgemaakte vannile yoghurt. Een uur later liggen we op bed.